www.floortimethailand.com

เรียนคุณแม่..

หนังสือเล่มที่ว่า ซึ่งคุณพุทธิตาเป็นคนเขียน ปัจจุบันไม่มีขายแล้วครับ
เพราะอย่างทีที่อ.กิ่งแก้วบอก
คุณพุทธิตาหลังจากเสร็จสิ้นภาระการส่งต่อความรู้ ก็ขอปลีกวิเวกไปดูแลลูกตัวเอง
ทิ้งภารกิจไว้ให้พวกเราสานต่อกันไป
ซึ่งอ.กิ่งแก้วก็ได้รับอนุญาตให้นำข้อความ และเนื้อหาบางส่วนมารวบรวมเป็นเล่มใหม่
ให้เนื้อหาทั้งหมดอยู่ในที่เดียวกัน

ดังนั้น ถ้าคุณแม่มี"คู่มือการพัฒนาเด็กออทิสติกแบบองค์รวม เทคนิค DIR/ฟลอร์ไทม์" ของ รศ.พญ.กิ่งแก้ว ปาจีรย์ แล้ว
หากอ่าน ก็จะได้ประโยชน์เพียงพอและครบถ้วน สำหรับลงมือทำได้เลย
อย่าไปมัวเสียเวลาไปตามหาหนังสือเก่าที่ถูกเก็บออกหมดแล้ว(เพราะขายได้น้อย) อยู่เลยครับ

และขอให้อ่านทวนซ้ำหลายๆ รอบ นะครับ
สิ่้งที่ผ่านตาไปในการอ่านครั้งแรกๆ จะปรากฏชัดขึ้น เมื่อได้อ่านหลังลงมือปฏิบัติแล้วด้วยตนเอง

ขอบพระคุณอาจารย์และครูพบค่ะ
จริงอย่างครูพบว่าค่ะ เอาหนังสือมาอ่านรอบหลังๆจะเข้าใจและเอาไปปรับใช้ได้มากขึ้นค่ะ แต่ยังมีติดขัดการสะท้อนอารมณ์และเรื่องมุกการเล่นอยู่ค่ะ รอคิวไปขอพบครูพบอยู่ค่ะ ทางรพ.บอกจะติดต่อมาหลังน้ำลดค่ะ เลยยังไม่ได้วันนัดค่ะ

หลังจากเล่นให้สนุก น้องติดใจมาชวนคุณแม่เล่นเองบ่อยขึ้นมากๆ เรียกคุณแม่มาดูเค้ากระโดดโชว์-ดูดนมโชว์ เริ่มมีชวนพี่(ญาติ)กระโดดเล่นบ้าง เช่น บอกว่าพี่เมมากระโดดเป็นจิงโจ้กัน พี่เมไปซ่อน จะเป็นคนหาเอง จากเดิมที่ไม่สนใจเล่นกับเด็กอื่นเลยค่ะ เล่นกันได้ซักห้านาทีค่ะ ต้องมีผู้ใหญ่คอยเชียร์ (กระตุ้นการเล่นร่วมกัน)ก็จะเล่นได้นานขึ้นบ้างค่ะ

อาการไม่ค่อยสบตายังมีอยู่เยอะ จะเอาอะไรก็บอกเป็นประโยคได้ แต่คุณแม่ก็คุยกับคุณพ่อว่าเราน่าจะไม่ต้องพยายามบังคับให้เค้ามองเรามากเกินไปนัก ไม่น่าจะเน้นแก้ที่อาการนี้ น่าจะสร้างความสัมพันธ์ไปก่อน แล้วค่อยกระตุ้นให้มองตาผ่านการเล่นสนุก ตอนนี้คุณแม่ใช้มุกสมมติเอามือทำเป็นกล้องถ่ายรูป เค้าจะมองตาเราตลอดแล้วเอียงหน้าทำท่าให้ถ่ายรูปทุกมุมค่ะ คุณแม่ก็แกล้งถ่ายรูปมุมต่างๆ ทำเสียง แช๊ะ ไปเรื่อยๆค่ะ (แต่ถ้าเล่นอย่างอื่นก็จะมองได้ไม่นานนักอยู่ดีค่ะ) สังเกตว่าเวลาเค้ามีอารมณ์สนุก มาชวนเล่น จะมองคุณแม่ตาหวานเลยค่ะ คิดว่าถ้าเค้าผูกพันมากขึ้น สนใจเรามากขึ้น เค้าน่าจะไต่ระดับพัฒนาการไปสนใจสิ่งแวดล้อมและเพื่อนๆได้มากขึ้นตามมาไหมคะ ขอความเห็นอาจารย์และครูพบเรื่องสบตาน้อยหน่อยค่ะ ว่าคุณแม่เข้าใจถูกไหมคะ

น้องชอบอ่านเบอร์รถเมล์มากค่ะ เวลานั่งอยู่ในรถด้วยกัน น้องจะถามตลอดว่าคันสีแดงนั้นเบอร์อะไร แล้วคันนี้หล่ะเบอร์อะไร คุณแม่ก็พยายามชวนคุยให้ยาว เช่น คันนี้เบอร์ 8 คันนู้น 16 หนูชอบคันไหน อยากนั่งคันไหน คันนั้นขับเร็วจังดูไม่ทันเลย พยายามทำเสียงรถวิ่งเร็ว ตื่นเต้นๆแล้ว น้องก็คุยต่อได้ซักสามสี่คำถาม พอเห็นคันต่อไปวิ่งมา ก็ถามเข้ารอบเดิม คันนี้เบอร์อะไร... ต่อไปใหม่ค่ะ อาจารย์และครูพบมีมุกแนะนำไหมคะ ^^ คุณแม่เคยพยายามเอาเรื่องเบอร์รถเมล์มาเล่นสมมติที่บ้านให้น้องเป็นคันนึง เราเป็นคันนึง น้องไม่ค่อยชอบค่ะ ชอบเล่นเป็นคนขับหรือขี่คุณแม่เป็นรถไฟมากกว่าค่ะ

ตอนนี้กำลังใจเริ่มมาแล้วค่ะ คราวนี้ขอปรึกษาอาจารย์และครูพบเรื่องสบตา และมุกการเล่นกับเบอร์รถเมล์ค่ะ ขอบพระคุณมากค่ะ

คุณแม่เข้าใจถูกแล้วเรื่องสบตา

วิะีการดั้งเดิมเน้นให้เด็กสบตา ราวกับว่าเมื่อเด็กสบตาแล้วเขาจะเมือนเด็กปกติ สิ่งที่เกิดตามมา คือเด็กมอง แต่แววตาแข็งทื่อ เหมือนให้มอง ก็มอง หรือมอง แต่กลอกลูกตาหนี

แต่ขอให้คุณแม่แน่ใจว่า ตอนที่เล่นนั้นสนุกมากพอ พยายามลดความคาดหวังผลลัพท์ให้ได้มากที่สุด ที่คาดหวังน้อย ผลลัพท์จะยิ่งได้มากเองค่ะ

เรื่องตัวเลขป้ายรถเมล์ ให้ลองสมมุติตัวเองเป็นเด็กอีกคนแล้วเล่นกัน แซวกัน อยากรู้อยากเห็น กระตือรือล้น

ช่วงนี้ดิฉันยังรับรู้ได้ถึงความรู้สึกเครียดของคุณแม่ เมื่อลูกหมดความสนใจจะคุยกับแม่ กลับไปคุยเรื่องสายรถเมล์ได้อยู่เลยค่ะ

เรื่องคิวครูพบ คุณแม่ลองติดตามในโพสต์ของครูพบดูนะคะ อาจจะใช้การเข้าค่ายอยู่กับลูกให้สนุกแทนการเข้าพบไปก่อนก็ได้

ค่ายต่างจังหวัด มีเยอะเลยค่ะ

เรียนอ.กิ่งแก้วและครูพบค่ะ

หายไปนานเลยค่ะ แต่ก็ยังพยายามเล่นกับลูกให้สนุกและฝึกอยู่ค่ะ

เรื่องชอบอ่านสายรถเมล์ ตอนนี้ยังชอบอ่านอยู่ค่ะ เป็นของโปรดดดด แต่คุณแม่ก็พยายามแกล้งอ่านไม่ทัน มองไม่เห็น หาไม่เจอว่าคันไหน จนน้องต้องบอกว่า "เบอร์นี้งัยหม่าม๊า หม่าม๊าก่งก๊ง" แล้วก็หัวเราะ ทำท่าก่งก๊งล้อเลียนคุณแม่ บางครั้งก็ชวนกันคุยว่าคันไหนสวยกว่ากัน อยากนั่งคันไหน อยากนั่งกับใคร คุยได้นาน จนความถี่ที่ถามสายรถห่างขึ้นค่ะ

ช่วงนี้น้องมีอาการติดคุณแม่มากขึ้นมากๆๆค่ะ เดิมติดคุณพ่อมากกว่า แต่ตอนนี้จะนอนต้องให้คุณแม่มานอนด้วย ไปส่งที่nurseryแต่ก่อนก็เดินไปหาครูคนโปรดเลย แต่ตอนนี้เริ่มมีร้องไห้ตามคุณแม่เป็นบางวันค่ะ ร้องจริงจังเลยค่ะ เป็นเพราะเค้าเริ่มมีอารมณ์มากขึ้นไหมคะ แล้วถ้าตอนเค้าร้องเยอะๆ ควรปลอบยังงัยดีคะ

ด้านสะท้อนอารมณ์ ตอนนี้พอมีเสียงทีวีดังๆ เค้าจะวิ่งมากอดคุณแม่แล้วบอกว่า ตกใจ คุณแม่ก็จะพยายามสะท้อนอารมณ์ว่า ตกใจเหรอครับหรือว่าหนูเจ็บตรงไหนแล้วกอดเค้า เค้าก็จะบอกว่าตกใจ ไม่เจ็บ ก็ถามต่อว่าตกใจอะไรครับ เสียงดังหรือไฟจ้า แล้วตกใจเสียงดังถ้ากอดคุณแม่แล้วหายไหม แล้วก็ชวนคุยต่อว่าถ้าหม่าม๊าไม่อยู่ล่ะทำไงดี เอามืออุดหูหายไหมหรือหนูว่าจะทำงัยดี เค้าก็ตอบว่าอุดหูก็จะไม่ตกใจค่ะ ทำนองนี้ค่ะ พอไหวไหมคะ

แต่เรื่องอารมณ์เสียใจ ถ้าเป็นเรื่องสมมุติหรือนิทาน เห็นสิงโตร้องไห้ เค้าจะโอ๋ๆ กอดตุ๊กตาหรือหนังสือและเอามาให้คุณแม่ช่วยโอ๋สิงโตด้วย แต่ถ้าเป็นเหตุการณ์จริง เช่นกระแทกโดนคุณแม่ แล้วคุณแม่แกล้งเจ็บหรือทำหน้าเศร้า เค้าจะส่ายหน้าไม่ยอมโอ๋ แต่จะไปลากคุณพ่อมาแล้วบอกว่า "ป่าป๊าโอ๋หม่าม๊าหน่อย หม่าม๊าเจ็บ" ค่ะ ควรทำยังงัยดีคะอาจารย์

ขอบพระคุณมากค่ะ

"แต่ตอนนี้เริ่มมีร้องไห้ตามคุณแม่เป็นบางวันค่ะ ร้องจริงจังเลยค่ะ เป็นเพราะเค้าเริ่มมีอารมณ์มากขึ้นไหมคะ แล้วถ้าตอนเค้าร้องเยอะๆ ควรปลอบยังงัยดีคะ"

สิ่งที่เกิดขึ้น คือ ความวิตกกังวล เมื่อแยกจากคนใกล้ชิด อันเป็นพัฒนาการของเด็กปกติ ซึ่งควรจะเกิดนานแล้ว แต่เพิ่งมาเกิดขึ้น

คำตอบอยู่ในบทความนี้ หน้า 3 ค่ะ

http://www.floortimethailand.com/images ... ar-rom.pdf

"แล้วคุณแม่แกล้งเจ็บหรือทำหน้าเศร้า เค้าจะส่ายหน้าไม่ยอมโอ๋ แต่จะไปลากคุณพ่อมาแล้วบอกว่า "ป่าป๊าโอ๋หม่าม๊าหน่อย หม่าม๊าเจ็บ" ค่ะ ควรทำยังงัยดีคะอาจารย์"

คำตอบ คือ อย่าไปคาดหวังว่า เขาจะโอ๋ ก็เท่านั้นเอง คุยไปเรื่อย ๆ อยากคุยอะไร ก็คุย สงสัยอะไร ก็ถามไปค่ะ

เล่นตั้งธงเอาไว้ก่อน พอลูกไม่ทำตามที่ตั้งธงไว้ ก็ไปต่อไม่ถูก จริงไหมคะ