รบกวนปรึกษาคุณหมอเกี่ยวกับการควบคุมอารมณ์โกรธของลูก

[Apiwatn]

เรียนคุณหมอกิ่งแก้วครับ
ลูกชายอายุ 4 ขวบครึ่ง ปัจจุบันครอบครัวจัดการศึกษาแบบ Home school และมีพัฒนาการเท่าที่ประเมินกันเองภายในครอบครัวอยู่ที่ระดับ 6: สามารถเชื่อมโยงเหตุและผลได้พอสมควร สามารถตอบคำถามอะไร, ทำไม, ที่ไหน, ใคร ส่วนคำถามอย่างไรและเมื่อไรจะต้องคอยไกด์ให้ครับ ตัวอย่างการตอบคำถามมีรายละเอียดดังนี้
1.ตัวอย่างที่ 1
ลูก: แม่มาจากไหน
แม่: แม่เกิดจาก อากง กับ อาม่า
ลูก: แล้วพ่อมาจากไหน
แม่: พ่อมาจาก ปู่ กับ ย่า
ลูก: นั้น อากง อามา ปู่ และ ย่า รวมกันเป็น หนูใช่ไหม

2. ตัวอย่างที่ 2
พ่อ: โดนัทน่ากินจัง แบ่งพ่อบ้างได้ไหม
ลูก: ไม่ได้
พ่อ: ทำไมแบ่งพ่อไม่ได้
ลูก: เพราะหนูหวง

3. ตัวอย่างที่ 3 เกิดที่เรียนพิเศษ พอดีลูกผมส่งเสียงเอะอะไม่ค่อยให้ความร่วมมือกับคุณครูและดูเหมือนเขาต้องการเรียกร้องควาสนใจจากคุณครูด้วยครับ
คุณครู : ถ้าหนูไม่หยุดเอะอะ ครูจะให้หนูกลับบ้านนะ
ลูก: หนูไม่ได้เอะอะ หนูแค่ไอเฉยๆ พร้อมกับทำเสียงไอ----> อันนี้แถครับ

ในส่วนของการเรียนรู้เท่าที่สังเกตุเขาจะเป็นคนค่อนข้างช่างสังเกตุ ถ้าเขาเจอที่เขาสนใจเขาจะตั้งคำถามถามเราเรื่อยๆจนกระทั่งเขาเข้าใจ ตัวอย่างการใช้คำในประโยคคำถาม เช่น นี่คืออะไร, เอาไว้ทำอะไร, เพราะอะไร, ถ้า............แล้วจะเป็นอย่างไร?
ในส่วนของการเข้าสังคมนนั้นยังเป็นส่วนที่ผมยังกังวลอยู่คือ เนื่องจากผมต้องการให้เขาสามารถปรับตัวเข้ากับสังคมและเพื่อนๆได้ จึงให้เขาเรียนเสริมกิจกรรมประเภทการออกกำลังกาย สิ่งพบใน class ก็คือถ้าเมื่อไรคุณครูบังคับให้เขาทำในสิ่งที่ไม่ชอบเขา หรือ เพื่อนไปเล่นสิ่งของที่เขาสนใจอยู่ ก็จะส่งเสียงเอะอะโวยวาย(ไม่เป็นคำพูด) แต่ไม่มีการทำร้ายร่างกาย กรือ ปาข้าวของนะครับแต่เมื่อจบ class แล้วผมเข้าไปถามว่าเพราะอะไรเขาถึงทำอย่างนั้น เขาก็จะให้คำตอบว่า เขาไม่อยากทำในสิ่งที่ครูให้ทำ หรือ เพื่อนๆเกเร อาการเหล่านี้เกิดที่บ้านบ้างแต่ไม่เยอะครับ จากข้อมูลข้างต้น ผมจึงอยากปรึกษาคุณหมอกิ่งแก้วว่าผมควรจะปรับอารมณืโกรธของเขาให้ทุเลาลงเปลี่ยนเป็นการสื่อสาร(คำพูด) ระหว่างครูและเพื่อนอย่างไรดีครับ
ขอบคุณครับ

[กิ่งแก้ว]

ตอบค่อนข้างยากนะคะ เพราะเวลาทำงานอารมณ์และความคิดกับเด็ก ทัศนคติของผู้ใหญ่จะเป็นตัวกำหนดท่าที (ภาษากาย) ของผู้ใหญ่

ภาษาพูดถูกต้องตามที่ควรจะเป็น แต่ภาษากายไม่เหมาะ ก็ไม่ค่อยได้ผล

ในกรณีนี้คงต้องปรับใจยอมรับอย่างจริงใจก่อนว่า..เป็นสิทธิของเด็กที่จะไม่ชอบและอยากหลีกหนีสถานการณ์นั้น ๆ

อย่างที่สองวิธีที่เขาใช้ ก็นับว่าเป็นวิธีที่ได้ผล

แต่บางครั้งผลที่ออกไม่ก็ไม่เป็นตามที่คาด

แล้วจะทำยังไงดี มีทางเลือกอื่นมั้ย

ท่าทีเข้าใจ เห็นใจ เป็นเพื่อนคู่คิด แต่เป็นผู้กำกับวินัยด้วย

โดยทั่วไปผู้ใหญ่มักจะโน้มน้าวให้เด็กยอมรับสิ่งที่ผู้ใหญ่คิดว่าดีน่ะคะ

ลองปรับดูนะคะ

ถ้าไม่ได้ผล กิจกรรมปลายเดือนมค. เป็นอีกหนึ่งทางเลือก ดิฉันจะเปิดคลิบให้ดูท่าทีที่ใช้ หรือจะลองพามาพบนักบำบัดตามรายชื่อในเว็ปสักครั้งสองครั้งก็ได้ค่ะ