สมาชิกใหม่ ค่ะ แต่ยังไม่ได้ข้อสรุปของหมอ รบกวนแนะนำหน่อยคะ

[กิ่งแก้ว]

"ตอนเค้าหลับไปแล้วสักพัก ตื่นขึ้นมาไม่เจอ ถึงแม้จะบอกเค้าแล้วว่าไปอาบน้ำ เค้าก็ยังไม่หายระแวง กอดแขนไว้แน่น คงตัองรอๆๆๆๆ อีกต่อไป"

"อีกอย่างที่น่าดีใจ หลังจากกลับจากอบรม ลูกไม่เจอหน้ากัน 2 วัน 1 คืน ตื่นขึ้นมาคลอเคลียเหมือนลูกแมว ไม่ไปไหนเลยค่ะ"

ถ้าพิจารณาที่ลูก การแสดงออกของลูกในสองเหตุการณ์เป็นเรื่องเดียวกัน คือการแสดงของความวิตกกังวลที่จะแยกจากคนที่เค้ารัก ซึ่งเป็นพัฒนาการที่ดี

แต่หากพิจารณาที่คุณแม่ จะพบว่า "รู้สึก" ต่อเหตุการณ์ทั้งสอง แบบตรงกันข้าม

คำถาม คือ เพราะเหตุใดค่ะ

[Waraporn.2556]

ขอบคุณค่ะคุณหมอ ดิฉันลืมประเมินภาพรวมอีกแล้ว คือ ยังมองไม่แตกฉาน แต่ดีใจที่เค้าพัฒนาการดีขึ้น ลืมไปว่าเป็น theme เดียวกัน (ต้องไปอ่านหนังสือ และดูดีวีดีอีกหลายรอบ)

สาเหตุ ความรู้สึก คงมาจากความกังวลของตัวดิฉันเอง จริง ๆ ดีใจที่ลูกติดค่ะ แต่สงสารเค้าเวลาตื่นมาไม่เจอ แล้วทำหน้าตื่นน่ะค่ะ เพราะยังหาปัญหาที่เค้ากลัวในห้องนอนไม่ได้ เกรงว่าเมื่อตื่นมาไม่เจอแม่ ความกลัวจะมีมากขึ้น ทำให้หลับไม่สนิท หรือไม่กล้าจะนอนหลับมากขึ้นอีกนะค่ะ ก็พยายามค่อย ๆ ปรับไป จริง ๆ ก็ดีใจค่ะ (แอบดีใจมาก) ที่ลูกให้กอด ลูกติด ลูกคลอเคลีย

[Waraporn.2556]

มารายงานความคืบหน้าค่ะ

ตอนนี้อารมณ์มาหลากหลาย กลัวการแยกจาก ตอนกลางคืน กลัวว่าตัวเองหลับ แล้วแม่จะหายไป กลัวว่าตอนเช้าจะไม่เจอแม่ (อันนี้เดาจากพฤติกรรมนะคะ) คือก่อนนอนจะจับมือแม่ให้กอด หรือนอนหงาย มองหน้า ส่วนตอนเช้าถ้าลืมตาปุ๊บไม่เห็นหน้าแม่ ร้องไห้เลยค่ะ (ปกติให้พ่อมาอยู่ด้วยตอนอาบน้ำ)

กลับมาจากที่ำทำงานก็คลอเคลีย ชวนเล่นด้วย ชอบกระโดดบอลมาก เค้าจะไปเอาบอลกลิ้งมา แล้วจับมือแม่ให้อุ้มเค้าขึ้นบนบอล เพื่อจับกระโดด

ส่วนการนอน - กลางวันยายบอกว่าหลับง่ายขึ้น ไม่ร้องงอแงเหมือนเดิม กลางคืนยังหลับดึกเหมือนเดิม เพราะกลางวันหลับไปเต็มที่ 2-3 ชั่วโมง แถมตื่นติด 4-5 โมงเย็นทุกวัน แต่แม่ก็ไม่เป็นปัญหาค่ะ กลับมาก็จัดการรีดพลังงานก่อนเลย เล่นกระโดดบอลบ้าง แทมโพลีนบ้าง จั๊กจี๊บ้าง (ไม่ลืมใช้การตื้อ ยื้อ ค่ะ) พาเดินเล่นหน้าบ้าน (เค้าก็จูงมือเราเดินไป เดินมา วิ่งบ้าง ชมนกชมไม้บ้าง)

พัฒนาการระดับ 1-2 แน่นขึ้นมากค่ะ ขยายความไว้ใจไปยังคนรอบข้าง ญาติพี่น้อง พาไปบ้านญาติก็ไม่กลัวแล้ว สนใจคนรอบข้างเวลาเค้าคุยกัน ชวนไปนั่งเข้ากลุ่มได้ ให้ญาติอุ้มได้บ้าง ยิ้มให้กับญาิติ ๆ ที่เริ่มสนิท

พัฒนาการระดับ 3-4 ท่าทางออกมากขึ้น พยายามสื่อมากขึ้น เช่น อยากให้เราุอุ้ม เรานั่งกับพื้น ก็ลองเข้ามาข้างหน้าพาดตัวบนบ่าบ้าง เข้าให้ด้านหลังจะขี่คอบ้าง ผลัก ดึงมือบ้าง ท่าทางออกมากขึ้น สนใจเลียนแบบท่าทางบ้าง (สอนเรื่องการยกมือบ้าง เช่น ใครอยากกินยกมือขึ้น เราทำท่า แต่เค้ายังงง ๆ ยังช่วย ๆ อยู่ แต่เค้าก็พยายามทำ อันนี้ไม่แน่ใจผิดหลักฟลอร์ไทม์มั้ยคะ) แต่เหมือนเค้าอยากจะเรียนรู้ท่าทาง ก็สอนแทรกพวกคำศัพท์ชีวิตประจำวันไปบ้าง พวกเปิด ปิด ประตู (ปิดประตู , ปิดตู้เย็น) ทิ้งขยะ , เอาผ้าใส่ตะกร้า (เค้าเริ่มเข้าใจถอดผ้าแล้วต้องเก็บใส่ตะกร้า ช่วงหลัง ๆ ก็ทำเองค่ะ) แต่การทนการตื้อยังทำได้รอบสั้น ๆ ยังไม่ค่อยทนการตื้อเท่าไหร่ค่ะ

มีแอบเล่นสมมุติบ้าง ตักอาหารสมมุติเข้าปาก ให้แม่กินด้วย ส่วนใหญ่ยังเป็นการเล่นสมมุติ กินข้าว , คุณหมอรักษาคนไข้ (ยังเ่ล่นไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่)

[กิ่งแก้ว]

[Waraporn.2556]

เพิ่มเติมอีกนิดค่ะ ตอนนี้ที่บ้าน ยายเริ่มซึมซับฟลอร์ไทม์ไปโดยไม่รู้ตัวค่ะ เหมือนเวลาพาเค้านอน ยายบอกว่าเมื่อก่อนนอนยาก ดิฉันก็บอกว่า ถ้ายายกังวล ว่าเมื่อไหร่

เค้าจะนอน เร้ากันไปเร้ากันมา น้องก็หลับยากขึ้น บอกยายทำใจสบาย ๆ ไม่อยากนอน ก็รอเค้าหน่อย เค้าพร้อมนอน เค้าก็จะนอน มาวันหลัง แม่บ่นตอนที่พานอนกลางวัน

กับยายเองว่า น้องง่วงแต่ไม่ยอมนอน (คือปกติ ถ้าแม่อยู่จะชวนเล่นตลอด) ยายก็บอกว่าอารมณ์มันเร้ากันไปเร้ากันมา เค้าก็เลยไม่หลับ (ยายซึมซับไม่รู้ตัว) แล้วยายก็

พาเค้าไปนอน คือ ไม่ให้เห็นหน้าแม่ ก็หลับดีค่ะ (คนชวนเล่นต้องไม่อยู่)

[Waraporn.2556]

มารายงานคุณหมอเพิ่มเติมค่ะ
ระดับพัฒนาการ
**ช่วงนี้พัฒนาการน้องดึงขึ้นระดับ 4 บ้างแล้ว จดจ่อมากขึ้น และพยายามสื่อสารด้วยท่าทางมากขึ้น และทนการตื้อได้มากขึ้น แสดงเจตจำนงความต้องการ ชัดเจนขึ้น
มีการตอบสนองในบางช่วงอารมณ์ได้ดี และการสบตาสำหรับคนในครอบครัวดีขึ้นค่ะ ส่วนบุคคลภายนอก ยังไม่ค่อยจะไหวอยู่ แต่ในบางคนที่เค้าสนใจ ก็จะสบตามองได้นาน และพยายามเข้าหาบ้าง หรือ ถ้ามีของที่อยากได้ที่อยู่ที่คนอื่น ก็พยายามทำตัวเนียน ๆ เข้าไปเหมือนกันค่ะ
เคยพาน้องไปงานแต่งงานญาิติ ที่มีคนเยอะๆ เค้าก็ไปเล่นสนุกสนานได้ มีเด็กเข้ามาเ่ล่นตามเค้า เค้าก็มีสนใจหันไปมองบ้าง แต่ไม่ถึงกับเ้ข้าไปเล่นด้วยกันทีเดียว เป็นประมาณว่า
ชั้นเล่นอะไร เพื่อนก็ำทำตาม มีอารมณ์ล้นเป็นช่วง ๆ ก็พยายามปลอบไปค่ะ แต่ที่น่าดีใจ เมื่อออกนอกสถานที่คนเยอะแบบนั้น เค้ายังหันหาแม่่บ่อยครั้งว่าแม่ยังอยู่ แล้วเค้าก็จะไป
เล่นต่อค่ะ ถ้าเราเรียกหา เค้าก็หันมาทุกครั้งที่เรียกเลยค่ะ

ความเป็นตัวตนตอนนี้ชัดเจน ถ้าไม่อยากทำอะไรก็ดื้อดึง ยืนยัน ขัดขืน เต็มที่ค่ะ

ส่วนความสนใจสิ่งแวดล้อม เริ่มสนใจเด็กระดับใกล้เคียงกัน ชอบมองเวลาเค้าวิ่งเล่นกัน หรือ กลุ่มเด็กที่จับกลุ่มคุยกัน อยากจะเข้าไปรวมกลุ่มด้วย แต่ยังไม่รู้ว่า
ตัวเองจะเริ่มต้นอย่างไร แต่ก็ไม่หลบหนี พยายามเข้าไปเดินอยู่ในกลุ่มของเค้าค่ะ

ตอนนี้มีความรู้สึกกลัว มีมากขึ้น กลัวเงา กลัวความมืด มีเยอะขึ้น เวลามีอาการกลัว หน้าแสดงความตระหนกนี้ชัดเจนค่ะ แต่อารมณ์โกรธหน้ายังไม่ชัดเจน แต่มีท่าทางน้ำเสียง
หงุดหงิด ออกมาบ้างค่ะ

ส่วนการพัฒนาการทางร่างกาย : การใช้กล้ามเนื้อขาดีค่ะ กระโดดอยู่กับที่ และกระโดดไปหน้าได้ดี ส่วนมือยังต้องพัฒนา ยังไม่ค่อยถนัดในการใช้มือเท่าไหร่
ในชีวิตประจำวันตอนนี้ น้องรู้สิ่งที่ต้องทำเอง มากขึ้น พยายามช่วยตัวเองมากขึ้นค่ะ เช่น ถอดผ้าแล้วต้องใส่ผ้าในตะกร้า เค้าถอดแล้วก็จะเก็บเสื้อผ้าไปใส่ตะกร้าเอง
โดยไม่ต้องบอก และพยายามช่วยถอด-ใส่ เสื้อผ้า เอง (ประมาณ 50% ที่เหลือแม่ช่วยและเชียร์ไปค่ะ) เข้าใจคำศัพท์ได้เยอะขึ้น (หมายถึงคำศัพท์ที่ใช้ในชีวิตประจำวัน
นะคะ อย่างเช่น แก้วน้ำ , รองเท้า , เปิด , ปิด , ไปอาบน้ำ , ใส่เสื้อผ้า , ถอดกางเกง อะไรประมาณนี้ค่ะ)

ส่วนของการไวเสียง : รับรู้เสียงได้มากขึ้น ทนได้มากขึ้น เสียงที่เคยกลัว ก็สามารถทนได้นานขึ้น อาการตกใจกลัวยังมีบ้างในช่วงเวลาที่ยังไม่ทันตั้งตัว หรือ
กำลังทำอะไรเพลิน ๆ และในเสียงบางอย่างเข้าไปดูแหล่งที่ีมา จะดูหายให้หายสงสัยแล้วก็ไม่สนใจค่ะ

ส่วนของการไวภาพ : ยังมีกระตุ้นตัวเองอยู่บ้าง ยังชอบเปิดหนังสือเพื่อดูภาพเคลื่อนไหว ยังโฟกัสภาพด้วยหางตาอยู่บ้างเมื่ออารมณ์ล้น

ส่วนการสื่อสารด้วยคำพูด มีหลุดบ้างเป็นบางครั้ง แต่อาจช้านิดยังไม่ทันที (คิดนาน ๆ ก่อนตอบ รึเปล่าไม่รู้ค่ะ)

[กิ่งแก้ว]

ดีใจด้วยนะคะ

ดูเหมือนโปรแกรมและความก้าวหน้าของทั้งลูกและคุณแม่เป็นไปอย่างที่ควรจะเป็นแล้ว

รักษาเส้นทางให้ตรงไว้ค่ะ

ดูตัวอย่างเรื่องคำที่จะใช้ตามลำดับพัฒนาการในคู่มือนะคะ

[Waraporn.2556]

สวัสดีค่ะคุณหมอ เข้ามารายงานความคืบหน้าเพิ่มเติมค่ะ
ช่วงนี้การพัฒนาด้านต่าง ๆ ด้านร่างกาย สามารถช่วยเหลือตัวเองได้มากขึ้น (ฝึกการใช้กล้ามเนื้อมัดเล็ก) ใช้มือช่วยใส่กางเกงดีขึ้น ด้านหน้าดึงได้ดี แต่ด้านหลังต้องช่วย
ให้เอะใจ หรือยังช่วยเอามือแตะ ให้เอะใจบ้าง / การกินเยลลี่ลื่น ๆ ให้ตักกินเอง ก็พยายามกินดีค่ะ / ส่วนการกินผลไม้เริ่มหัดให้ลองมากขึ้น ยอมลองมากขึ้นค่ะ หัดให้ใช้ส้อมจิ้มกินเอง ก็พยายามดีค่ะ มีเมื่อยเปลี่ยนมือบ้าง

ส่วนปัญหาการนอน ยังคงนอนดึกเหมือนเดิม แต่ช่วงนี้เหมือนจะปรับตัว ง่วงนอนเร็วขึ้น และยอมให้ปิดไฟได้แล้ว ถ้าเค้าง่วงมากถึงแม้จะเปิดไฟโคมไฟ ก็เอาหมอนมาปิดหน้า
เหมือนอยากให้ปิดไฟ ลองปิดไฟมาประมาณ 1 เดือน แล้ว ก็สามารถหลับสนิท ไม่ลุกขึ้นมาร้องกลางคืนแล้วค่ะ ถึงจะหลับดึก แต่ไม่ต้องกล่อมนานมากแล้ว

ส่วนพัฒนาการด้านอื่น ๆ คือ สัมพันธภาพไปยังคนรอบข้าง สำหรับปู่กับย่า ที่ไปหาสัปดาห์ละครั้ง สามารถไปกับปู่ย่าได้ โดยไม่ต้องมีคนสนิท (แม่กับยายไม่ต้องไปก็สามารถไปได้แล้ว)
ญาติ ๆ หรือ คนเคยเห็นหน้า ก็ยอมที่จะให้จับได้บ้าง ไม่หลบหนี / กับคนที่เล่นสนุกที่นาน ๆ เจอกัน ติดใจการเล่น ร้องตามก็มีค่ะ

ส่วนการมอง ก็พยายามสบตา ในขณะที่อารมณ์ล้น สนุกมากๆ สายตายังคงสบไม่ได้นาน แต่ก็พยายามมองผ่าน เพื่อมองหน้าคนเล่นด้วยอยู่ สบตาได้นานขึ้นค่ะ มองแบบเผลอมอง ถ้ารู้สึกตัวก็แอบหลบตา เหล่มองทางอื่น

ส่วนการไวเสียงดีขึ้นมาก ลองใช้บัตเตอร์เลี่ยน ตัดผม คือ เอามาให้เค้าจับและสัมผัส ฟังเสียง ก่อนจะใช้จริง (ตามกิจกรรมประสานเสริม) เป็นไปได้ดีค่ะ ยอมให้ตัด (แ่ต่ยังใช้ได้เฉพาะแม่ค่ะไปที่ร้านยังไ่ม่ยอมใ้ห้่ช่างตัดผม ทุกวันนี้ แม่ยัีงเป็นช่างเสริมสวยประจำตัวอยู่ค่ะ) เสียงที่เคยกลัวต่าง ๆ ที่ทนไม่ได้ ตอนนี้คงทนได้ดีขึ้น (ไม่แสดงอาการตกใจหรือหลบหนี)

** ตอนนี้ที่เห็นได้ชัด คือเค้าคงออกมาจากโลกส่วนตัวแล้ว สนใจสิ่งรอบข้างไปเกือบทุกอย่าง รื้อโน้นนี้ทั้งบ้าน ทั้งวันค่ะ และที่เห็นชัด ๆ คือดื้อสุด ๆ อะไรที่ชั้นไม่อยากทำ
ถึงบอกชั้นแล้ว ขอชั้นทำใจก่อน แต่บางครั้งก็ไม่ยอมซะเลย แม่ชี้ชวนให้ดูอะไร ก็หันตามบ้างในสิ่งที่เค้าสนใจ เช่นรถคันใหญ่ต่าง ๆ ที่วิ่งบนถนน

** พัฒนาการด้านภาษา มีพูดตามบ้าง คำที่มีความหมาย มีมาหลายคำ แต่ไม่ถึงกับเป็นคนนำพูดก่อนค่ะ (ยกเว้นคำว่าหม่ำ ที่เค้าถนัดเหลือเกิน ที่ใช้ตรงตามความหมายได้ดี)
คำอื่น เช่น ใจ (ตกใจ) พูดตอนตกใจพูดตามคำสุดท้ายที่เรารับอารมณ์ว่าตกใจเลย , ไปข้างนอกกันมั้ย (คำตอบ ไป ๆ ๆ) , อีก (อยากทำสิ่งนั้นซ้ำหรือ ให้ช่วยทำสิ่งนั้นอีก)

** เื่มื่อวันที่ 14 พ.ย. ที่ผ่านมา น้องได้คิวนัดคุณหมอพัฒนาการของ มอ. ตอนแรกก่อนจะพบคุณหมอก็กลัวเหมือนกัน คือ จะเจอปัญหาเหมือนเดิมหรือเปล่า คือ คำแนะนำของคุณหมอ ที่จะนำมาช่วยลูกของเราเป็นแบบไหน เป็นแบบเดิม หรือเปล่า คือการนั่งโต๊ะ ฝึกพูด (ซึ่งเคยพาไป และน้องร้องตลอดไม่ยอมใ้ห้ความร่วมมือเลย ก่อนที่จะมาใช้แนวทางฟลอไทม์) แต่คำแนะนำที่ได้ คือ การใช้หลักแนวทางฟลอร์ไทม์ ที่ดิฉันใช้อยู่ รู้สึกหัวใจพองโตเลยค่ะ เหมือนเจอคนที่หามานาน ที่เข้าใจสิ่งที่เราทำอยู่ คุณหมอยังบอกอีกว่า เราเจอเร็ว ทำเร็ว เด็กยังพัฒนาไปอีกไกล (เหมือนได้น้ำทิพย์ชโลมจิตใจ มีกำลังใจขึ้นมาอีกเยอะเลยค่ะ)

** สุดท้าย คงบอกคุณหมอว่า ลูกศิษย์ตัวเล็ก มีชีวิตชีวา เหลือเกินค่ะ และแม่ยังคงต้องพัฒนาไปพร้อม ๆ ลูก เหมือนกัน

[กิ่งแก้ว]

ยินดีด้วยค่ะ

อย่าลืมพัฒนาทักษะการมอง

และใช้ความดื้อของเขาให้ได้ประโยชน์สูงสุด

ในการพัฒนาความคิดและการสื่อสารนะคะ

[Waraporn.2556]

สวัสดีค่ะคุณหมอ
ห่างหายไปนาน ยังไม่ได้มาส่งการบ้านนะคะ ขอมาเล่าสู่กันฟังค่ะ
-ช่วงนี้ลูกอยากเล่นด้วยบ่อยๆ แต่ยังชวนเล่นไม่ค่อยเป็น แต่ยังชอบเล่นถึงเนื้อถึงตัว วิ่งๆ เข้ามากระโจนใส่เลยค่ะ หัวเราะร่า วิ่งเข้ามาหา ยายบอกว่าพอแม่กลับมาเปลี่ยนเป็นคนละคน สนุกสนานกรี๊ดกร๊าด (รอเพื่อนกลับมาเล่นด้วยนี่เอง)

-ช่วงเช้าก่อนไปทำงานก็ไม่ร้องตามเหมือนเดิมแล้ว - แม่ยังบอกทุกวันว่าแม่ไปทำงานนะครับตอนเย็นเจอกันเค้าก็มองเวลาเราขึ้นรถขับออกไปได้

-มีโหมดอยากเล่นกับเพื่อนบ้าง วันช่วงตรุษจีน พี่ชายพาลูกสาวมา หลานสาวก็อยากเล่นด้วย โยนของเล่นให้ คนของเราก็ทำไม่สนใจ แม่แว๊บเข้าห้องน้ำ
เดี๋ยวเดียว ยายเล่าว่าคนของเราไล่จุ๊บหลานสาว เสียดายจังถ่ายคลิปไว้ไม่ทัน ก็รู้อยู่ว่าคนของเราเล่นไม่เป็นหรอก. แต่เสียดายไม่ได้อยู่ในโหมดอารมณ์นั้นของเค้า

-กลางคืนไม่กลัวการปิดไฟแล้วค่ะ แต่ยังหลับดึกเหมือนเดิม พอง่วงเต็มที่แล้วก็จะเอามือบังแสงไฟ(แสงจากโคมไฟ) แม่ปิดก็ไม่โวยค่ะ จับมือแม่กอดก็หลับปุ๋ย
ถ้าหากมองภาพรวมแล้ว เหมือนเค้าจะไว้ใจคนมากขึ้น
-ส่วนการออกเสียงมี ส่งเสียงเวลาเล่นจ๊ะเอ๋กับแม่บ่อยๆ ดิฉันชอบทำเสียงแกล้ง "เฮอะ" เวลาเค้าหาเจอน่ะค่ะ ถ้าเค้าเห็นเราแล้ว
เค้าก็จะทำเสียงใส่ก่อน ส่วนคำที่ใช้การได้ดีตรงความหมาย คงมีคำยังไม่มากค่ะ เช่น หม่ำ อย่า อั้ม มา คำอื่นชัดๆ ยังไม่ค่อยมี
-ส่วนท่าทาง ดิฉันก็ใส่ ท่าตลอด แต่เค้าก็ยังมีท่าน้อยอยู่ค่ะ อันนี้ยังคงเป็นการบ้านที่ยังไม่ผ่านสักที
-ส่วนคำศัพท์ยังมีคำศัพท์ไม่มากพอ ยังทำหน้า งงๆ บ้าง เวลาเราบอกให้เอามาให้หรือเอาไปให้ แต่สนใจจดจ่อมากขึ้นอีกนิด
-มีอีกเรื่องที่พยายามมานาน คือ เรื่องกินยายากมาก เมื่อก่อนต้องจับมัด (พึ่งรู้จากครูอุ๊ ว่าลูกกลัวก็เพราะท่าจะมัดของเรานี่แหละ) ลองใช้วิธีใหม่ พูดเข้าใจความรู้สึกเค้า สิ่งมหัศจรรย์เกิดค่ะ เค้ายอมกินยา แรกๆ ยังต้องจับ เดี๋ยวนี้เห็นขวดยาก็แค่มอง เชียร์เรื่อยป้อนเรื่อย เสร็จเรียบร้อย ภูมิใจสุดๆ ค่ะ ในที่สุดแม่และลูกก็ผ่านมันไปด้วยกันได้สักที
-ส่วนเรื่องการกิน แม่สอนให้กินแอปเปิ้ลเองลูกเล็ก ให้กัดกินเอง ก็แทะกินจนหมด ยอมลองของกินหลายอย่างค่ะ ผลไม้ได้หลากหลายมากขึ้น แต่กับข้าวยังติดรสชาดของยายอยู่
-แอบลองให้ดมของต่างๆ เช่นกลิ่นส้ม กลิ่นมะกรูด แอบลองดมยาดมพิมเสนของยายเองด้วยค่ะ

เล่าไปเล่ามาเหมือนส่งการบ้านเลยค่ะ แต่ยังไม่ส่งนะคะ การบ้านยังไม่เสร็จค่ะ