www.floortimethailand.com

น้องภูคงจะคล้ายๆสายป่านแน่เลยครับ แต่คาดว่าอีกสักหน่อยคงจะเริ่มชินกับน้ำมากขึ้น

ครูสอนก็ไม่ได้เข้มงวดให้เป็นเร็วอะไรครับ เอาให้ไม่กลัว กล้าลงสระ ก็โอเคแล้วครับ

เดี๋ยวความสนุกความอยาก จะพาเค้าชินกับน้ำมากขึ้นเอง ^^

ตอนเช้าไปส่งน้องภู ขึ้นไปถึงห้องเรียน น้องภูเดินเข้าไปแตะเอวครู ครูเอามือกันออกห่างตัว

ภาพที่เห็น บอกอะไรได้เยอะมาก ก็พยายามเข้าใจครับ แต่ก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่อยู่ดี

น้องภูไม่ได้แย่ขนาดนั้นสักหน่อย ไม่เข้าใจครูจริงๆ

ตอนนี้ผมกำลังคิดว่า พอจบซัมเมอร์ จะลองถามครูประจำชั้นคนนี้ตรงๆ ว่าครูคิดว่าอยากให้น้องภูอยู่ห้องคุณครูหรือเปล่า

เพราะผมไม่อยากให้ครูต้องอยู่กับเด็กที่ครูไม่ชอบ

แล้วผมจะทำเรื่องหา ผอ. เพื่อขอย้ายห้องเรียน ไปอยู่กับครูประจำชั้นคนอื่น (ซึ่งก็ต้องไปคุยนอกรอบกับครูคนอื่นไว้ก่อน ว่าท่าทีของครูคนอื่นเป็นอย่างไร)

ก็เครียดๆ ทุกข์ๆในใจอยู่มากครับ แต่ก็พยายามทำให้ดีที่สุด และผมก็เห็นว่าน้องภูพยายามได้ดีทีเดียว

วันนี้มีประชุมผู้ปกครองครับ พอดีโรงเรียนมีโครงการ IEP (โครงการห้องเรียนภาษาอังกฤษแบบเข้มข้น)

ถ้ามีคนสมัครมากพอ ทางโรงเรียนจะเปิดห้องเรียนอีกห้องหนึ่งให้ ครูประจำชั้นคนใหม่ (ผมเลยสมัครไปเรียบร้อย)

ไม่รู้ว่าเค้าจะสอนแบบไหน แต่ผมคิดว่าน้องภูคงพอจะเรียนได้ ที่สำคัญคือได้เปลี่ยนครูประจำชั้น ^^'

แต่ถ้าหากคนสมัครไม่ถึง 30 คน เค้าจะล้มเลิกไปครับ เห็นมีคนสมัครให้ลูกๆประมาณ 18 คนแล้ว

พอประชุมเสร็จ เค้าก็ให้พ่อแม่ไปพบครูประจำชั้นของลูกๆที่ห้องเรียน เพื่อทำความรู้จักครูและรู้จักห้องที่ลูกต้องเรียน

ครูประจำชั้นก็พูดดีครับ บอกว่าดีแล้วที่ให้มาเรียนซัมเมอร์ เพราะครูจะได้รู้ว่า เด็กคนไหนเป็นยังไง จะได้เตรียมรับมือถูก

และก็พูดว่า น้องภูก็ปรับตัวได้ดีขึ้นมาก ช่วงหลังนี้นิ่งขึ้นเยอะ พรุ่งนี้เจอกันนะ (หน้าตายิ้มแย้ม) เพราะผู้ปกครองเยอะหรือเปล่าก็ไม่รู้

เหลือเรียนซัมเมอร์อีกสามวันครับ ก็จะหยุด และเปิดเรียนจริงวันที่ 16 ครับ

เที่ยงนี้ไปดูน้องภูที่โรงเรียนมาครับ ครูบอกทำงานได้ดี ช้ากว่าคนอื่นหน่อย ไม่ดื้อไม่ซนไม่แกล้งเพื่อน ใช้ได้

ผมเลยบอกให้น้องภูเอากล่องข้าวกับน้ำ ลงไปหาที่นั่งกินกับเพื่อนเอง และให้เงินไปห้าบาท เอาไว้ซื้อน้ำอัดลมกินเอง (ช่วงนี้รู้จักอยากกินน้ำอัดลม)

แล้วผมก็บอกว่าต้องรีบกลับ จึงบอกให้น้องภูเอากล่องข้าวไปเก็บไว้ในกระเป๋าบนห้องเรียนก่อน ก่อนที่จะไปเล่นกับเพื่อน

และก็กำชับอีกหลายรอบ ว่าตอนบ่ายให้ตั้งใจทำงานที่คุณครูสั่ง ครูให้เข้าห้องก็ต้องเข้า ครูให้เอาของเล่นไปเก็บก็ต้องเก็บ

ไม่งั้นจะให้ครูโทรไปหาปะป๊า แล้วปะป๊าจะมาตีที่ห้องเรียน ^^' ก็รอไปรับอีกทีตอนบ่ายสามครับ

เมื่อวานก็ทำได้ดี เลยให้เรียนว่ายน้ำได้ ช่วงนี้น้องภูไม่ค่อยดื้อมาก หลายๆอย่างที่เคยบอกยากสอนยาก ก็ง่ายขึ้น เข้าใจง่ายขึ้นครับ

ดีใจจังค่ะ ที่คุณน๊อตผ่านช่วงเวลาที่ลำบากช่วงนั้นมาได้ คุณแม่ที่พึ่งพบปัญหาก็อ่านบทความ และยังคงมีความหวังเหมือนกันค่ะ

มาถูกทางแล้วครับ ขอให้ตั้งหลักได้โดยเร็วครับ ช่วงนี้ลูกของเรายังเล็ก เป็นช่วงเวลาทองในการเริ่มฟลอร์ไทม์เลยละครับ

วันนี้ไปรับน้องภู ครูบอกว่าน้องภูเชื่อฟังดีมาก ทำงานเสร็จทุกวิชา (โอ้ย เป็นประโยคที่ทำเอาตัวแทบลอยไปชนเพดานเลยครับ) 555

ตอนไปถึง น้องภูไปรอที่สระว่ายน้ำแล้วครับ พอเจอผม น้องภูบอกว่า

น้องภู = วันนี้ทำเสร็จหดทุกวิชาเลยครับ แล้วจะได้เล่นน้ำมั้ย
ปะป๊า = จริงเหรอ
น้องภู = จริงครับ
ปะป๊า = ไม่ได้โกหกใช่มั้ย
น้องภู = ไม่ได้โกหก ทำเสร็จจริ๊ง(เสียงสูง) แล้วจะได้เล่นน้ำมั้ยอะ
ปะป๊า = ได้เล่นสิครับ ป๊าบอกน้องภูแล้วนี่ ถ้าน้องภูเชื่อฟังคุณครูดี ทำงานที่ครูสั่งได้หมด น้องภูก็จะได้เล่นน้ำแน่นอน
น้องภู = (ดีใจ กระโดดไปเดินไปเข้าสระน้ำ)

คือเมื่ออาทิตย์ก่อนน้องภูไม่ยอมทำงาน เพราะบอกว่าครูพูดเร็ว เขียนไม่ทัน ไม่ชอบ (แต่ครูก็เขียนไว้บนกระดานให้ดูและเขียนตามนะครับ)

ผมเคยคุยกับน้องภูแล้ว ว่าถ้าดินสอหาย ยางลบหาย สีหาย กล่องดินสอหาย กระเป๋าหาย

หรือแม้แต่กระเป๋าหายทั้งกระเป๋า ก็มีวิธีอื่นที่สามารถทำงานที่ครูสั่งให้เสร็จได้ และถ้าทำไม่ทัน ก็ต้องไปถามครูตอนที่ครูไปนั่งที่แล้ว
(รายละเอียดคงไม่ต้องเล่านะครับ เยอะและมากมายก่ายกองผ่านบทบาทสมมุติทั้งนั้นครับ)

ผมจึงไม่ให้น้องภูเรียนว่ายน้ำเมื่ออาทิตย์ก่อน ทั้งๆที่จ่ายเงินค่าเรียนวันนั้นไปแล้ว และวันนั้น น้องภูก็ไปรอที่สระว่ายน้ำแล้ว ถอดเสื้อผ้าโป๊รอแล้วด้วย

แต่ผมไปถึง ก็เสียงเข้ม บอกว่า

ปะป๊า = วันนี้น้องภูไม่มีสิทธิ์เรียนว่ายน้ำกับเพื่อนๆ
น้องภู = ทำเสียงอื้อ หน้าเสีย
ปะป๊า = เราตกลงกันแล้ว ว่าถ้าน้องภูทำงานที่ครูให้ไม่เสร็จ หรือไม่ทำเลย ปะป๊าจะไม่ให้น้องภูเล่นน้ำ และงดเล่นเกมส์ด้วย
น้องภู = ทำเสียงอื้อดังขึ้น และเดินถอยห่างไป
ปะป๊า = น้องภูมาใส่เสื้อผ้าชุดเดิมซะ ไม่มีสิทธิ์ลงสระเหมือนเพื่อนๆ
น้องภู = ทำท่าจะร้องให้ พร้อมเดินสบัดไปมา

ผมก็คุยซ้ำไปซ้ำมา ถามซ้ำไปซ้ำมา และให้น้องภูตอบทุกครั้งที่ถาม ว่าที่ป๊าไม่ให้น้องภูเล่นน้ำเพราะอะไร

และที่น้องภูไม่ทำงานเพราะอะไร ที่เคยตกลงกันจำได้ว่ายังไง และยอมรับได้หรือเปล่า กับการโดนลงโทษจริง

และผมก็ไม่ได้บังคับให้กลับบ้านทันที แต่คุยกันไปมาอยู่นาน จนเริ่มเข้าใจ และสงบลง

น้องภูก็ยอมแต่งตัว และยอมรับการลงโทษ ด้วยการอดเรียนว่ายน้ำกับเพื่อนๆ

ผมก็เอาน้องภูมานั่งตั๊ก อยู่ข้างๆสระ และชวนคุยว่าถ้าทำงานเสร็จตามที่ตกลงกัน ตอนนี้น้องภูก็จะอยู่ในสระ แบบเพื่อนๆ

ผมก็บอกว่าปะป๊าก็เสียใจ ที่เพื่อนเค้าได้เรียนได้เล่นน้ำกัน แต่น้องภูอดเรียนอดเล่น ทั้งๆที่ปะป๊าเตรียมชุดว่ายน้ำมาให้ พร้อมกับจ่ายเงินค่าเรียนไปตั้งแต่เช้าแล้ว

ก็คุยกันอยู่ข้างสระตลอด จนครูเลิกสอน ก็ชวนน้องภูกลับบ้าน น้องภูก็บ๊ายบายคุณครด้วยท่าทียิ้มแย้ม และบอกครูว่า วันหลังจะมาเรียนใหม่ วันนี้โดนทำโทษครับ ^^'

ถึงวันนี้น้องภูจะทำตัวดี ทำงานเสร็จหมดทุกวิชา และได้เรียนว่ายน้ำอย่างสนุกกับเพื่อนๆ

ผมก็ยังคุยถึงเรื่องการที่จะไม่ได้เรียนว่ายน้ำ ถ้าน้องภูทำตัวยังไง การโดนลงโทษต่างๆ ถ้าตกลงกันแล้วไม่ยอมทำตาม

และคุยถึงความสุข ความสมหวัง ถ้าทำตามที่ตกลงกันไว้ได้

บทบามสมมุติเป็นสิ่งสำคัญมาก คุยกันมาก และย้ำเรื่องสำคัญกันอยู่เป็นประจำ

ตอนสมหวัง ก็ไม่ลืมที่จะเตือนให้นึกถึงตอนที่ผิดหวัง

ตอนที่ได้รางวัล ก็ชวนคุยให้นึกถึงตอนที่อดรางวัลด้วยเช่นกัน ^^

เอ...ตอบไปแล้วตอนเย็น หายไปไหนเนี่ย

บอกชื่อเทคนิคก็แล้วกันนะ ที่คุยความรู้สึกความคิดกันล่วงหน้า เรียก "Thinking about tomorrow" (ไม่ใช่คุยเพื่อให้เด็กรักษาสัญญา หรือให้ท่องจำกฎกติกา)

การทำโทษด้วยท่าทีที่คุณน้อตใช้อยู่แล้ว คือ ท่าทีของตำรวจจราจรแจกใบสั่ง เพราะความเป็นห่วงผู้ขับขี่

เพื่อให้เกิดความสมดุลของชีวิตจริง ที่เด็กต้องเรียนรู้ที่ต้องปฏิบัติตามสิ่งที่ผู้ใหญ่กำหนด (เมื่อถึงเวลา) กับช่วงเวลาระบายอารมณ์ ความรู้สึกและความคิดในช่วงฟลอร์ไทม์ (สมดุลระหว่างวินัยกับฟลอร์ไทม์)

ประโยคทองของคุณหมอกรีนสแปน "เมื่อต้องการจากเด็กมากขึ้น (การเชื่อฟัง) ก็ต้องให้เด็กมากขึ้นเช่นกัน (เวลาคุณภาพในช่วงฟลอร์ไทม์)"