www.floortimethailand.com

ก็พยายามอยู่ครับอาจารย์ อ่านบ่อยๆ จากนิทานที่ชอบ จากเรื่องที่สนใจ ก็ดีขึ้นเรื่อยๆครับ

เล่นผลัดกันตั้งคำถาม และให้ช้อยคำตอบมาด้วย แล้วให้ตอบ ผลัดกันตั้งผลัดกันตอบ มีเขียนลงกระดาษด้วยครับ

และก็จริงเรื่องการมองของน้องภูครับ ที่ว่าไม่เกี่ยวกัน กับความที่เค้าไม่อยากเขียน

แต่การมองตาเดียวของน้องภู มีปัญหาเวลามองไปที่กระดานครับ ประมาณว่า

เขียนไปบรรทัดนึง ก็เริ่มช้าลง เมื่อต้องมองกลับขึ้นไป เพื่อกวาดหาจุดที่เขียนถึงเมื่อกี้ เลยยิ่งเพิ่มความไม่อยากเขียนเข้าไปอีก



จริงๆแล้วภาพรวมของน้องภู ผมพอใจนะครับ เพื่อนๆน้องภูหลายคน ก็บอกว่าน้องภูดีขึ้น (ไม่รู้ว่าดีขึ้นเรื่องอะไรและแบบไหน เพราะไม่ได้ซักถาม) ^^'

แต่ผมรู้สึกได้ ว่าเพื่อนๆของน้องภูรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของน้องภูในหลายๆเรื่อง

ส่วนการเล่นกับเพื่อน ก็ยังไม่เนียนนัก การเริ่มเข้าหาเพื่อนเอง หรือเพื่อนเข้ามาหา ก็ยังไม่เนียนเท่าไหร่

แต่ไม่น่าเกลียดเท่าไหร่เช่นกันครับ ไม่เหมือนเมื่อก่อน ที่เข้าไปตรงไหน ตรงนั้นวงแตกตลอด


ส่วนโรงเรียนจากลิ้งอาจารย์ให้มา น่าสนใจมากๆเลยครับ เมื่อคืนแฟนยังคุยกับผมว่า หรือเราจะไปอยู่โคราช ^^'

ผู้บริหารทุกระดับ ที่จะให้ความสำคัญกับการพัฒนาศึกษาจริงๆหาได้ยากครับ จะหนักไปทางบริหารทั่วไปและงบประมาณ
และครูที่ต้องรับผิดชอบเด็กเป็นร้อย ผมเข้าใจว่าเขาต้องการหน้างานอย่างไร และต้องการผลลัพธ์อะไร
เพราะผมกับแม่น้องฟ้าเป็นครู (มัธยม) ทั้งคู่
เป็นกำลังใจให้คุณน๊อตและน้องภู นะครับ

เมื่อ 5-6 ปีก่อน ตอนที่ยังไม่เกิดเรื่องน้องฟ้าและไม่รู้จักฟลอร์ไทม์ ผมได้เคยสอนทั้งเด็กออทิสติก และเด็กบกพร่อง
ทางการเรียนรู้ ผมพยายามช่วยเหลือเขา(ตามความคิดของตัวเองตอนนั้น) แต่เป็นในมุมของเนื้อหาและหลักสูตร
(ซึ่งไม่ได้ช่วยอะไรเด็กเลย เพราะ พัฒนาการของเด็กไม่ถึง และเด็กไม่ได้เรียนรู้อะไร)


ในมุมมองของผม(ครูมัธยม) ผมจะยินดีช่วยเหลือผู้ปกครองและเด็กทุกคน (ทั้งปกติและพิเศษ) ถ้าผมรับทราบข้อจำกัด
และรู้ความตั้งใจในการช่วยเหลือลูก ของผู้ปกครอง และคิดว่าครูส่วนมากก็คิดเช่นกัน
(ยกเว้น โชคร้าย เจอครูที่ไม่สนใจอะไรเลย ซึ่งผมคิดว่าน่าจะมีน้อยกว่า)


กรณีตัวอย่าง
ล่าสุดนี้ครูโรงเรียนเดียวกัน ซึ่งไม่รู้ว่าลูกตัวเองมีสเปคตัม เปิดโรงเรียนมา 2 สัปดาห์ เปลี่ยนโรงเรียนแล้ว 3 โรง
สุดท้ายก็มาอยู่โรงเรียนเดียวกับแม่
ร้อยวันพันปีไม่เคยขึ้นชั้น 4 แต่ก็ยังพาลูกชาย ม.1 เดินขึ้นมาส่งชั้น 4 หน้าห้องที่ผมกำลังสอนอยู่
ท่าทางเด็กเครียด กลัว และยืนร้องไห้อยู่หลังแม่ ผมรู้ทันทีเลยว่าเด็กเป็นอย่างไร
และ พูดว่า “กลัวเหรอ..........แต่เก่งนะ.....ที่ยังขึ้นมาได้” , “ถ้ายังกลัวอยู่.............เดี๋ยวค่อยมาใหม่ได้นะ”
แต่ในมุมของเพื่อนๆแม่ พูดกันว่า “อะไร โตจนป่านนี้ ยังร้องไห้เหมือนเด็กๆ เธอ(แม่)ต้อง........นะ ”
เด็กเรียนเก่งครับ คะแนนท๊อปของผมบ่อยๆ แต่ผมรู้ว่ามันไม่ได้ช่วยให้เด็กอยู่ได้ในสังคม
ผมกับแม่น้องฟ้า คุยกันว่า ขนาดเด็กที่มีต้นทุนสูง แต่ยังมีปัญหาที่ถูกซ่อนเอาไว้ข้างใน และ
รอวันที่ปิดบังไว้ไม่อยู่ ให้มันระเบิดออกมา ในตอนที่เขาโตขึ้นและเจอสิ่งที่ยากกว่านี้


มองในด้านดี
ปัญหาเหล่านี้ของคุณน๊อต เป็นเวทีฝึกฝนพัฒนาน้องภูได้เป็นอย่างดี ถึงแม้ปัญหาจะทำให้เรายุ่งยาก
ปัญหามา ก็ได้คิดได้แก้ ปัญหาไม่มา ก็ไม่ได้คิดไม่ได้แก้

ชีวิตในระดับประถม ไม่นาน ก็จะผ่านไป และมีมัธยม อุดมฯ รออยู่

คุณน๊อตกับน้องภู เป็นหนึ่งในรุ่นพี่ ที่จะกรุยทางไปข้างหน้าให้พวกเราได้เดินตาม
เป็นกำลังใจให้ครับ

..กระทู้คุณน๊อตกะน้องภูเป็นกระทู้ต้น ๆ ที่ผมได้ใช้เป็นแนวทางพัฒนาลูกมาจนทุกวันนี้ ...เรื่องไปโรงเรียนผมยังไม่มีประสบการณ์ครับเพราะตอนนี้ลูกผมเข้าเตรียมอนุบาลแต่โรงเรียนที่ไปไม่ได้เน้นให้อ่านออก เขียนได้ ส่วนใหญ่จะเป็นการเล่น ทำกิจกรรมต่าง ๆ ซึ่งก็ยัง ok อยู่ แต่ก็ไม่รู้ว่าพอเข้าระบบการศึกษาไทย แล้วจะเป็นอย่างไรบ้าง...
..แต่ถ้าเจอ case คุณครูที่คอยบั่นทอนกำลังใจกันตลอด ๆ อย่างนี้ผมคงไม่ไหวอ่ะครับ แค่อ่านจากที่คุณน๊อตเขียนมาผมยังรู้สึกของขึ้น ..ผมเคยคุยกับแฟนว่าหากอยู่ในระบบไม่ไหวจริง ๆ คงจะมองหาโรงเรียนทางเลือก เป้าหมายเพียงเพื่อให้เค้าใช้ชีวิตในสังคมได้อย่างมีความสุข.....ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ตลอดครับ...

หากอยู่ในระบบไม่ไหวจริง ๆ คงจะมองหาโรงเรียนทางเลือก เป้าหมายเพียงเพื่อให้เค้าใช้ชีวิตในสังคมได้อย่างมีความสุข.
คุณ nanthawat คะ ดิฉันเคยคิดอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ
สุดท้าย ก็ได้อยู่โรงเรียนในระบบ
คือโรงเรียนทางเลือก ที่ดิฉันเจอ เขาเป็นฝ่ายเลือกเราค่ะ
เคยทุกข์ร้อน เพราะหาโรงเรียนทางเลือกให้ลูกไม่ได้ บางโรงตอบว่า แนวคิดเราไม่ไปด้วยกัน
แล้วโรงเรียนทางเลือก สำหรับบางเขตก็มีน้อยเหลือเกิน ปัญหาเรื่องการเดินทางอีก
สุดท้าย ที่ไหนรับเรา แล้วลูกเราพอไหว ก็เอาแล้วค่ะ
แล้วก็ค่อยๆ แก้ปัญหากันไป
ดูเหมือนจะหาโรงเรียนอนุบาล ที่ดูชิลล์ๆ ง่ายกว่า ระดับประถมค่ะ

55555 ชอบตรงที่บอกว่า โรงเรียนทางเลือกคือเค้าเป็นฝ่ายเลือกเรา5555.
ผมอยู่ลำปางครับโรงเรียนที่ลำปางมีน้อยเข้าไปอีก แต่เคยถามๆดูที่เชียงใหม่จะมีตัวเลือกมากกว่า. หากมีปัญหาขึ้นมาจริงๆ
ก็คงไปอยู่ที่เชียงใหม่..แต่ก็เป็นเรื่องที่จะเกิดในอนาคตตอนนี้ผมก็พยายามช่วยพัฒนาเค้าเท่าที่กำลังผมสามารถทำได้..ทำเต็มที่เพื่อลูกครับ..

อาจารย์ครับ ตอนนี้ผมคิดถึงการเรียนแบบ โฮมสคูล แต่ไม่รู้เลยว่าเราต้องมีความรู้หรือความพร้อมด้านใดบ้าง

ถึงจะเหมาะทำโฮมสคูลเองกับน้องภูที่บ้าน

เพราะที่โรงเรียนช่วงนี้ น้องภูไม่ยอมเขียนงานที่โรงเรียนเลย ทำเป็นบางวิชาเท่านั้น(ส่วนใหญ่จะเป็นวิชาที่ครูใจเย็นและใจดีหน่อย)

ปัจจุบันน้องภูอยู่ ป.1 เทอมสองแล้วครับ ตอนนี้เขียนได้ดีขึ้น อ่านได้คล่องขึ้น แต่ถ้าวิชาไหนที่ครูเขียนตัวหนังสือบนกระดาน ไม่ต้องเยอะมาก

น้องภูก็ไม่อยากเขียนแล้วครับ เวลาซักถาม ก็มักหาข้ออ้างไปเรื่อย ครูไม่พูดซ้ำมั่ง ไปฉี่มาแล้วเพื่อนทำไปไกลแล้วมั่ง

เพื่อนมาชวนคุยมั่ง(จริงๆไปกวนคนอื่น) ไม่ชอบที่ครูว่ามั่ง ฯลฯ

ครูไม่แฮปปี้ และไม่มีการผ่อนปรนใดๆเลย น้องภูก็ยิ่งปฐิเสธการเขียนมากขึ้นๆ ทั้งๆที่ทำได้ แต่หาข้ออ้างไม่ทำท่าเดียว


จึงเริ่มคิดว่า สอนเค้าเองได้ไหม จะสอนยังไง เอาอะไรมาสอน วิชาที่เราไม่ค่อยแตกฉาน จะสอนเค้ายังไง

เรื่องการหาโรงเรียนทางเลือกอื่น ที่นี่ไม่มีเลยครับ ถ้าจะมี ก็เป็นโรงเรียนเอกชน ที่ราคาค่าเทอมแพงเอาการ

และไม่ได้ช่วยให้น้องภูเรียนดีขึ้นแน่นอน แต่จะเป็นแบบว่า ทนลูกเราได้เท่านั้นเอง

ขอคำแนะนำหน่อยครับอาจารย์ เครียดมากเลยช่วงนี้

คุณพ่อคะ แนะนำให้ติดต่อสมาคมบ้านเรียนไทย มีทั้งเฟสบุ๊คและเว็บไซต์
ลูกสาว 8 ปี ก็ฝึกฟลอร์ไทม์อยู่ค่ะ และระบบในโรงเรียนไม่เกื้อหนุน แถมจะเป็นอุปสรรคด้วยซ้ำ
ออกมาทำโฮมสคูลแล้ว แฮปปี้มีความสุขมาก ปลดภาระไปได้หนึ่งอย่าง
ออกจะเสียใจด้วยซ้ำที่มัวไปเสียเวลากับโรงเรียนจนทำให้ลูกล่าช้าไปหลายๆ ด้าน

ปัจจุบันสมาคมบ้านเรียนไทย มีโครงการจดทะเบียนบ้านเรียนร่วมกับโรงเรียนรุ่งอรุณ
เบอร์ติดต่อ (ลุงหมู)นายกสมาคมฯ น่าจะอยู่ในเว็บไซต์หรือในเฟสบุ๊ค
หรือส่งเมสเสจไปถามหรือโพสต์ไว้บนหน้าเพจสมาคมเลยก็ได้
ไม่มั่นใจเรื่องไหนจะสอบถามมาทางดิฉันก็ได้ค่ะ

ขอบคุณครับผม เมื่อคืนผมก็ได้อ่านและได้กดขอเป็นเพื่อนในเฟซไปแล้วครับ สำหรับสมาคมบ้านเรือนไทย

ได้อ่านบทความและรายละเอียดแล้วรู้สึกว่าน่าจะเหมาะกับลูกของผมเช่นกันครับ

ยังไงอาจจะรบกวนขอคำแนะนำจากคุณ jantana ในเร็วๆวันนี้นะครับ

มาเป็นกำลังใจให้คุณน้อตครับ.....หัวอกเดียวกัน......สู้ๆๆครับผมเชื่อในความพยายามและความสามารถคุณพ่อน้องภูครับ

ติดตามอ่านเรื่อง พัฒนาการของน้องภู มาตลอดตั้งแต่ที่ทราบว่า ลูกผมเป็น ครับ

รู้สีกได้กำลังใจ เห็นทางสดใสขึ้นมาก และชื่นชมความตั้งใจของคุณพ่อน๊อต และครอบครัวที่มีต่อน้องภูอย่างมาก

เป็นกำลังใจให้คุณน๊อตอีกแรงครับ เพราะตอนนี้ถ้าลูกผมโตเข้าเกณฑ์เรียน แล้วไม่มีโรงเรียนไหนที่ทำให้ลูกผมมีความสุข

ผมก็อยากทำ Homeschool ให้ลูกเหมือนกัน ( เมื่อก่อนเคยคิดอยากทำให้คนโต แต่ที่บ้านไม่มีใครเห็นด้วย แต่ถ้าทำให้คนเล็กคงง่ายขึ้นครับ )...