www.floortimethailand.com

ผมบอกกับครูว่า ได้ครับ แต่ผมขอให้เค้าอยู่จนถึงเลิกเรียนได้หรือเปล่า เพราะผมต้องใช้ วันนี้ เพื่อกลับไปพูดคุยและทำความเข้าใจกับเค้า

หลังจากนั้น ผมลงไปที่รถ เพื่อไปดูลูกคนเล็กอีกคน ที่หลับอยู่ในรถ และเดินกลับขึ้นไปอีกครั้ง น้องภูร้องให้โดดออกมาจากห้อง

พูดว่า ปะป๊า เค้าไม่อยู่แล้วโรงเรียนนี้ เค้าเกลียด พาเค้าไปอยู่โรงเรียนอื่นเลย

ผมมั่วพูดไปก่อนเลยว่า อ้าว มีเพื่อนตีน้องภูเหรอครับ น้องภูบอกว่า ไม่ใช่ ครูอะ บังคับเค้า เค้าไม่ชอบ

แล้วครูบังคับอะไรน้องภูเหรอครับ ครูบังคับให้น้องภูตีตัวเองเหรอ (อันนี้ก็มั่วไปก่อนอีก) ^^'

น้องภูบอกว่า ไม่ใช่ ครูบังคับให้เค้าเขียนชื่อนามสกุล เค้าไม่ชอบ เกลียด ปะป๊าพาเค้าไปอยู่โรงเรียนอื่นเลย ไม่อยู่แล้วโรงเรียนนี้

ผมก็คุยกับเค้าว่า โถ นึกว่าเรื่องอะไร ที่คุณครูเค้าให้เขียนชื่อลงบนหนังสือ เพราะครูกลัวว่าหนังสือของน้องภูจะหลงไปกับคนอื่น

ถ้ามีชื่อของน้องภูอยู่บนหนังสือ เวลาเอากลับบ้านเราจะหยิบถูกมั้ย

น้องภูตอบว่าหยิบถูก (แต่น้องภูยังพูดต่อว่า แต่เค้าไม่ชอบ เค้าบอกว่าเค้าเหนื่อยๆแต่ครูก็จะบังคับให้เขียน) ^^'

คุยกันสักพัก น้องภูก็หาย และกลับไปนั่งที่โต๊ะได้ แต่สายตาของครูนั้น คงไม่ต้องอธิบายนะครับ

สักพัก ครูคนนึง บอกให้เด็กๆลุกขึ้น และครูก็ให้นักเรียนทำตามครู ครูสอนจับหัว จับปาก จับคาง จับขา และร้องเป็นเพลง

พร้อมกับทำท่าประกอบ น้องภูก็ทำตามอย่างสนุก ครูคงเห็นว่าตั้งใจฟังก็เป็น ครูจึงชมน้องภูว่า เก่งมากน้องภู น้องภูก็เดินไปหน้าห้อง ไปทำอยู่ข้างหน้าสุด

พอร้องและเต้นเสร็จ ครูก็บอกให้กลับไปนั่งที่ น้องภูก็กลับมานั่งที่ และคุยอะไรกับเพื่อนไม่รู้

ตอนครูเช็คชื่อ ก็ไม่ฟัง พูดอะไรกับเพื่อนก็ไม่รู้ ผมก็ยืนดูอยู่นอกห้อง จนครูเรียกชื่อน้องภู น้องภูก็ไม่หัน ครูจึงเสียงดังขึ้นอีก

น้องภูได้ยิน ก็ยกมือขึ้น และหันไปมองครู ครูก็ชม น้องภูก็ยิ้ม และหันมาคุยกับเพื่อนต่อ

ตอนกลับ ผมไม่ได้คุยอะไรกับครูมากนัก บอกแค่ว่า ขอเวลาให้เค้าได้ปรับตัวสักหน่อย ถ้าเค้าสร้างปัญหาให้ครูและเพื่อนมาก

ผมก็พร้อมที่จะเอาเค้าออกจากโรงเรียนครับ ขอใช้เวลาช่วงซัมเมอร์นี้ให้ครูได้ดูและตัดสินก็แล้วกัน

ถ้าถามว่าผมเสียใจหรือเปล่าที่สถานการณ์มันเป็นแบบนี้ ผมบอกได้เลยว่าไม่เสียใจเลยครับ

แต่เสียใจมากๆ ที่ตอนเช้าพาไปส่งผิดตึก ผิดห้อง เพราะตอนได้คุยกับครูที่ตึกนั้นจนรู้สึกว่าปัญหาคงจะน้อย


แต่ตอนนี้ก็คิดไปอีกแง่นึงครับ คือถ้าเริ่มต้นให้ครูรังเกียจขนาดนี้ แล้วช่วงระยะเวลาอีกยี่สิบวันที่เหลือของซัมเมอร์นี้

ผมกับน้องภูสามารถทำให้ความรู้สึกแย่ๆ ของครูสองสามคนนี้เปลี่ยนไปได้ ก็ถือว่าเป็นความสำเร็จของชีวิตอย่างนึงเลยทีเดียวครับ

และมันน่าจะช่วยให้ช่วงชีวิต ป.1 ถึง ป.6 ของน้องภูสดใสมากขึ้นด้วยครับ

ใช้บทบามสมมุติเยอะมากๆ จนน้องภูรับปาก ว่าจะเชื่อฟังครู ถ้าครูบอกให้นั่งกับที่และฟังครู ก็จะทำตาม

ถ้าครูบอกให้เขียน ให้ระบาย จะพยายามทำตามครับ

ตกลงกับน้องภูว่า พรุ่งนี้มีภาระกิจที่เราต้องทำ นั่นก็คือ ภาระกิจทำให้คุณครูรัก ^^

เฮ้อ...งานเข้าอีกแล้วนิ

งานปรับทัศนคติของผู้ใหญ่ ยากกว่างานที่ทำกับเด็กมากเลย

คอยดูแลให้ทุกอย่าง "พอดีๆ" ก็แล้วกันนะคะ

สู้ๆ ค่ะคุณน๊อต

เช้านี้ตั้งแต่ไปส่ง น้องภูให้ความร่วมมือมากครับ พยายามเต็มที่ เชื่อฟังครู ทำตามคำสั่งครู

ร่าเริงสดใส มีชีวิตชีวา ไม่ได้ติดใจเรื่องที่ครูบังคับเมื่อวานเลยสักนิด (ไม่รู้ว่าได้คุยจนสบายใจ หรือว่าลืมไปแล้ว) 555

แต่สายตาของคุณครู ที่จะเป็นครูประจำห้องของน้องภูนั้น ผมขอพูดตรงๆว่า ไม่มีความอ่อนโยนอยู่ในสายตาเลยสักนิดครับ

ตั้งแต่เช้า มีผมคนเดียว ที่เป็นผู้ปกครองเด็ก ที่ยังไม่กลับ นอกนั้นกลับหมดแล้ว แต่ครูไม่สบตา ไม่มอง และไม่เอื้อนเอ่ยอะไรกับผมเลยแม้แต่คำเดียว

ถามว่างานหนักไหม ผมก็คิดว่าหนักหนาแน่ๆ แต่น้องภูทำได้ดีมากตอนนี้ อีกเดี๋ยวผมจะไปที่โรงเรียนอีก จะพาน้องภูกินข้าวกับเพื่อนๆที่โรงเรียน

และจะรอการเปลี่ยนแปลงจากสายตาของคุณครูเหล่านั้นอีกที

ตอนนี้กลับมาที่ร้านแล้วครับ รอไปรับอีกทีตอนเลิกเรียน

ครูก็ยังเหมือนเดิม ไม่แม้แต่จะคุยกับผมเลย แถมเป็นครูที่จะต้องเป็นครูประจำชั้นของน้องภูซะด้วย

ครูอีกคนบอกว่า (วันนี้เค้าโอเคขึ้นมาก น่าจะอยู่ในช่วงปรับตัวเนาะ เด็กใหม่ๆหลายๆคนก็แบบนี้แหละ ต้องใช้เวลา) โว๊ะ นึกว่าครูสมัยนี้จะพูดจาแบบนี้ไม่เป็นกันซะแล้ว 555

ก่อนออกมา ผมก็คุยกับน้องภูซ้ำเรื่องหลักๆอีกรอบ และชวนเพื่อนๆที่นั่งใกล้น้องภูเล่นด้วยกันนิดหน่อย

และถามชื่อเล่นเพื่อนๆที่นั่งใกล้กับน้องภูหลายคน ตีสนิทกับเพื่อนของน้องภูได้สามสี่คนเลยทีเดียว

ในเมื่อครูไม่เปิดใจรับฟัง ผมก็ไม่พยายามสื่อสารกับครู มาสื่อสารกับเพื่อนๆน้องภูแทน และสังเกตุอยู่สักพัก ได้ผลดีเกินคาดครับ

เพื่อนๆคอยช่วยเตือน คอยช่วยบอก และชวนกันทำ ว่าครูสั่งอะไร หรือต้องทำอะไร วันนี้น้องภูทำได้ดีทีเดียวครับ แต่คงยังไม่ดีพอสำหรับครู

อีกเกือบยี่สิบวันที่เหลือ ก็มาดูกันต่อไปครับ

แวะมาสะกิดค่ะ
คุณครูบางท่าน เราเข้าหา และพยายามอธิบาย
แต่เขาไม่เปิดใจก็มีนะคะ
บางคนเราเข้าหา เขารู้สึกว่าเรากดดันเขา และสร้างกำแพงสูงลิ่วเลย
เพราะตัวเขาเองก็กดดันประมาณว่า ทำไมเอาเด็กไม่อยู่
หรือทำยังไง เด็กไม่ได้ตามเกณฑ์ที่เขาตั้งเอาไว้
ถึงเราจะบอกและอธิบาย รวมถึงบอกแล้วว่าเราไม่คาดหวังกับเด็กมากก็ตาม
แต่สิ่งที่กดดันคุณครู คือ เพื่อนครูด้วยกัน ผู้บริหาร ฯลฯ
คุณน้อตทำส่วนของคุณน้อตแล้ว แต่ถ้าคุณครูยังไม่เปิดใจ
ก็อย่าไปคาดหวังเขามากนะคะ

ใช่ครับ ไม่คาดหวังเลยครับ บอกครูไปทีนึงเมื่อวาน ว่าเข้าใจ ว่าครูคนเดียวต้องดูเด็กสี่สิบห้าสิบคน

จะมาใช้เวลากับเด็กคนสองคนนานๆคงไม่ได้

ตอนนี้ไม่ได้คาดหวังให้ครูช่วยอะไรเลยครับ แต่คาดหวังว่า ครูจะมองเห็น และสัมผัสได้ เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก T-T

ความคิดตอนนี้ คืออยากปิดร้าน หลังเลิกเรียนอยากใช้เวลาอยู่กับเค้าแบบใกล้ชิดตลอดเวลา ไม่อยากให้กลับมาที่ร้านเน็ตเลย

แต่มันยากมากครับ รายจ่ายกับรายรับมันกดดันเหลือเกิน ไหนจะแฟนกับลูกคนเล็กอีกคน

เมื่อคืนก็คุยกับแฟน ว่าสถานภาพไม่ค่อยเอื้อ ในการดูแลน้องภูให้ดีที่สุด แต่มันไม่มีทางอืนเลย นอกจากอยู่ตรงนี้

ทำเท่าที่จะทำได้ครับ รับสภาพได้ ขอให้ทุกอย่างไม่เลวร้ายลงไปกว่านี้ ก็ยังพอไหวครับ

ไหน ๆ ก็นำพาครอบครัวผ่านอุปสรรคมาได้หลายด่านแล้ว ...ก็จับมือไปกันต่อค่ะ

ยังดีที่.... สุขภาพแข็งแรง

ยังดีที่ ....เคยรู้จักฟลอร์ไทม์

ยังดีที่...ในครอบครัวมีกันและกัน

เราเปลี่ยนใครไม่ได้ ก็เปลี่ยนที่ตัวเองก็แล้วกันค่ะ

เรียนรู้ที่จะรับรู้ความจริงของชีวิตอย่างรอบด้านมากขึ้น

เรียนรู้ที่จะอยู่กับปัญหาอย่างมีสติมากขึ้น

เราทุกคนอยู่ระหว่างการเรียนรู้ทั้งนั้นค่ะ