น้องภูจะครบ 5 ขวบแล้วครับ ^^

[not510tp]

ปัญหาสะสมมาสักระยะนึงแล้วครับ จากการที่น้องภูไม่ค่อยยอมทำงานที่ต้องเขียนเยอะๆ

คำล้อเลียน การแสดงท่าทางต่างๆของเพื่อนๆ น้องภูไม่ทนรับ เพื่อนคนไหนเอามือยื่นมาล่อที่หน้าพร้อมทำเสียงล้อ น้องภูจะตีหรือปัดทันที

เวลาที่ผมอยู่เห็นเหตุการณ์ด้วย ผมมักจะปรามไว้ได้เสมอ ทั้งเพื่อนที่ล้อหรือแกล้ง และคุยกับน้องภูถึงเหตุการณ์นั้นๆ

แต่เดี๋ยวนี้ ผมไม่ได้ไปอยู่ดูน้องภูที่โรงเรียนเหมือนเมื่อก่อน มีแต่ครูและเพื่อนๆน้องภูเล่าให้ฟัง

แต่ด้วยปัญหาที่เกิดขึ้นที่ห้องเรียนแต่ละครั้ง ครูจะทำสิ่งที่คุ้นเคย คือ ดุ ตี สั่ง ซึ่งเด็กทั่วไป ยอม หยุด และทำตาม แต่น้องภูไม่ยอม

ตอนนี้ผมมีความรู้สึกอยากให้น้องภูออกจากโรงเรียน แต่ยังคิดไม่ออก ว่าจะทำยังไงต่อถ้าให้น้องภูออกจากโรงเรียนตอนนี้

[กิ่งแก้ว]

ก็แนะนำให้หาเด็กมาฝึกซ้อมที่บ้าน ส่วนที่โรงเรียนก็ค่อย ๆ ดูไปค่ะ อะไรพอทนได้ ก็ทนไปก่อนค่ะ ดูภาพรวมของน้องภูเป็นหลักนะคะ

[not510tp]

ดูภาพรวมแล้ว ผมอยากไปเป็นครูประจำชั้น ป.1 เลยครับ

ไม่รู้สิครับ เริ่มอ่านได้ เริ่มเขียนได้ เริ่มรู้กฏโรงเรียน เริ่มรู้สังคมเพื่อน

แต่ยังไม่สามารถควบคุมอารมณ์ จากสิ่งเร้าที่เกิดจากสิ่งรอบตัว อันเนื่องมาจากความที่ตัวเองไม่อยากเขียนอะไรเยอะๆ

ผมทนได้ครับ และเห็นใจน้องภูมากๆ แต่ก็เห็นใจครูด้วย เพราะครูคือคนปกติ ที่ชินกับความปกติของการสั่งแล้วได้ดังสั่ง

ทำโทษแล้วเด็กหยุดและยอม

สถานการณ์ที่เกิดขึ้นที่โรงเรียน ก่อนหน้านี้ที่ผมไปเฝ้าน้องภูที่โรงเรียนบ่อยๆ ก็เจอประจำนะครับ

ทั้งเรื่องไม่อยากเขียนตัวหนังสือเยอะๆ และเรื่องโดนเพื่อนล้อและกวน ก็ดูไม่ยากเท่าไหร่ที่จะควบคุมและอธิบายให้น้องภูและเพื่อนๆน้องภูเข้าใจ

แต่มันเกิดขึ้นทุกวัน โดยที่สาเหตุแรกๆก่อนที่จะมีสาเหตุอื่นๆตามมาก็คือ ความที่น้องภูไม่อยากเขียนหนังสือเยอะๆนี่แหละครับ

สำหรับครู ตอนนี้เป็นเรื่องเครียดมาก เพราะครูมองว่าน้องภูไม่เชื่อฟัง และต่อต้านเวลาที่ครูดุหรือตี ไม่ยอมเหมือนเด็กทั่วไปเลย

[krongkan]

คุณน๊อตพาน้องภูออกกำลังกายบ้างหรือเปล่าคะ แล้วเรื่องกล้ามเนื้อมัดใหญ่ มัดเล็กละคะ ช่วยได้เยอะนะคะ

ตอนลูกดิฉันขึ้น ป.1 ก็มีปัญหาไม่อยากเขียน บ่นงานเยอะ แถมเขียนไม่สวยด้วยค่ะ ครูก็ยังโอเคอยู่ แต่ดิฉันก็ไม่ค่อยโอเคด้วย

เพราะรู้ว่าเดี๋ยวปัญหาต้องตามมาแน่ เลยฝึกมัดใหญ่มัดเล็กมาเรื่อย แต่ไม่ได้จำเพาะอะไรมาก พอขึ้น ป.2 นี่แหละ

ที่ครู ป.2 เอาจริง บอกว่าเป็นเป้าหมายที่จะจัดการให้ได้ งานเข้าเลยค่ะ คราวนี้ดิฉันก็เลยตั้งเป้าเรื่องการเขียนอย่างจริงจังมั่ง เพราะ

เห็นวิกฤตมาแต่ไกล ก็เริ่มเลยค่ะ ด้วยการช่วยกันทำงานบ้านอย่างเป็นระบบมากขึ้น ช่วยกันทำกับข้าว ทำขนม ปั้นดิน ปั้นแป้ง วาดเล่น

ทำงานศิลปะ พับกระดาษ ฯลฯ ที่ต้องใช้มือเยอะๆ แต่ทั้งนี้มัดใหญ่ก็ต้องพอใช้ได้ด้วย ไม่งั้นจะยากเกินไป ก็ทำไปพร้อมๆ กันค่ะ

ไม่นานนะคะ เห็นผลค่ะ เขียนได้นานขึ้น ไม่เมื่อยไม่ล้าง่าย เขียนสวยขึ้นด้วยค่ะ เดี๋ยวนี้ก็ยังมีบ่นบ้างว่างานเยอะ เบื่อ แต่ทำได้ ทนได้

ดิฉันก็ชมค่ะ ทั้งชมทั้งเชียร์ ตอนนี้ครูเลยบอกว่าโอเคแล้วเรื่องเขียนไม่เป็นปัญหา

สู้ๆ นะคะ

[nanthawat]

ผ่านมาให้กำลังใจครับ ...สู้ ๆ นะครับ

[not510tp]

ตอบคุณ krongkan นะครับ เรื่องการออกกำลังกายของน้องภู ส่วนใหญ่จะเป็นไปวิ่งครับ

แต่ก็ได้ไม่กี่รอบครับ ต้องใช้สารพัด ทั้งคุย ทั้งข้อตกลง และต่อรองต่างๆครับ

ส่วนเรื่องงานบ้านงานจิปาถะต่างๆ ไม่ค่อยได้พาทำครับ เวลาและสถานที่ของอาชีพที่ทำ แทบกระดิกไปหาเวลาอย่างอื่นไม่ได้เลยครับ

แต่ก็พยายามเท่าที่ทำได้อยู่ครับผม ^^

@ คุณ nanthawat ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับผม ^^

[not510tp]

เขียนให้ดูบนกระดานขนาดนี้ แค่ให้เขียนตาม. เขียนไม่ได้ก็ไม่ต้องมาเรียนหรอก กลับไปอยู่บ้านสบายๆโน่นไป๊

บอกไม่เคยฟัง ยังมาทำท่าทำทางใส่อีก เป็นลูกจะตีให้ตายเลย ไม่รู้ใครสั่งใครสอน

ฯลฯ

พ่อ - เลิกเรียน ไปไหว้ลาครูก่อนนะครับ
ลูก - ครูครับ สวัสดีครับ กลับก่อนนะครับ
ครู - จะไปไหนก็ไป (ไม่มองหน้าเด็ก)

ผมไปโรงเรียนของน้องภูทุกวันครับ ส่วนใหญ่จะอยู่แค่ช่วงเช้า เพราะตอนบ่ายจะกลับมาเปิดร้าน

ผมจะรออยู่ห่างจากห้องเรียน พอวิชาแรกเริ่มไปสักยี่สิบนาที หรือสังเกตุเห็นครูเลิกพูดที่หน้าห้องเรียนแล้ว

ผมจะเข้าไปสังเกตุการณ์ใกล้ๆ ว่าครูให้ทำอะไร ถ้าต้องเขียนตัวหนังสือเยอะ น้องภูจะไม่ยอมทำเลย

ผมต้องเข้าไปพูดคุย ให้น้องภูยอมเขียน และบางครั้ง ถึงจะยอมเขียน ก็ไม่เสร็จ (แต่ถ้าผมช่วยอ่าน ช่วยสะกดให้ฟัง จะเขียนเร็วกว่า และเสร็จทุกครั้ง)

บางครั้งก็เรียกออกมาพูดคุย ทำความเข้าใจ เชียร์ หาข้อตกลงที่น้องภูตีความได้ ว่าควรทำ ควรเขียน

ก็รู้ว่าเค้าไม่ชอบ เค้าไม่ถนัด อีกทั้งสายตา ที่มองเพียงข้างเดียว ก็เป็นความลำบากที่ยากจะหาคนเข้าใจน้องภูได้

น้องภูเข้าใจผ่านการฟังได้ดี ตีความจากการฟังได้ แต่ถ้าให้เขียนลอกเนื้อความลงไปในสมุดก่อน แล้วอ่านจับใจความไปตอบคำถาม

ถึงคำตอบจะอยู่ในคำถามแล้วก็ตาม ก็ยังเป็นงานที่ยากสุดๆของน้องภูไปเลย

ครูประจำชั้นสอนตามหลักที่เคยสอนมาเป็นสิบๆปี แต่ก็พอจะเปิดใจรับความต่างของน้องภูได้

แต่ครูผู้ช่วย ที่มีตำแหน่งระบุว่าเป็นครูพิเศษเด็ก LD กลับไม่มีความเข้าใจในเด็กของผมเลย

และคำพูด สีหน้า และการแสดงออก ของครูผู้ช่วย ช่างทำให้การเรียนร่วมกับเพื่อนๆของน้องภู และงานของผม หนักขึ้นเป็นไม่รู้กี่เท่า

แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจแล้ว เพราะผมรู้ว่าน้องภูทำได้ขนาดนี้ เกินที่ผมคำนวนไว้ก่อนหน้านี้ด้วยซ้ำครับ

ว่าได้ว่าไปครับ ผมกับน้องภูจะผ่านไปให้ดู ไม่ต้องการหรอกครับ คำชมจากผู้ใหญ่ที่ไม่เปิดใจกับเด็กที่อ่อนต่อโลกขนาดนี้

[not510tp]

อยากเป็นรัฐมนตรีศึกษา จะบังคับให้หนังสือ อย่างไรเรียกว่าเรียน แบบไหนเรียกว่าเก่ง ลงในหลักสูตรครูรุ่นใหม่ๆทั้งประเทศ

ใครไม่อ่าน ไม่เข้าใจ ไม่ต้องไปเป็นครู อยู่บ้านสอนลูกสอนหลานตัวเองก็พอ เฮ้อ ของขึ้น

จากเด็กที่เคยวิ่งหนี เวลาโดนดุโดนด่า โดนว่าเรื่องที่ไม่ถนัดซ้ำ ไม่หนีอีกแล้ว แต่ยังโดนคำพูดเสียดสีดูถูกตลอดวัน(ทั้งๆที่เป็น ครู)

แถมยังต้องรับมือกับเพื่อนๆ ที่ล้อกันสนุกตามประสาเด็ก ทั้งคำพูด ทั้งการแสดงออก หุหุ รับได้ครับ หนักขนาดไหนกันเชียว

เดี๋ยวนี้มีหลายเรื่อง ที่ผมเห็นแล้วรู้สึกสบายใจขึ้น มั่นใจขึ้น รู้สึกไม่ค่อยกลัว กับปัญหาใหม่ๆที่อาจจะเจอในอนาคต

[กิ่งแก้ว]

ขนาดน้องภูมีปัญหากล้ามเนื้อตาที่มองเห็นได้ชัด ครูยังไม่เชื่อมโยงว่าการมองของเขาอาจจะมีปัญหา (แต่ความจริงไม่เกี่ยวกัน)

แนะนำให้หัดให้น้องภูอ่านเป็นเสียงก่อน

อย่าเพิ่งให้เขียน

ให้บอกคุณพ่อก่อนว่าจะเขียนอะไร

แล้วค่อยเขียนจากคำที่พูดออกมา ไม่ใช่เขียนจากคำที่มอง

เรียกว่าเก็บเสียงไว้ในสมองก่อน

อ่านบทความเรื่อง คุยกันเรื่องเล่นเรื่องเรียน ของคุณแม่ที่มาประชุมสาย (เข้าครึ่งบ่าย)

เรื่องครู ก็พิจารณาเอาเองนะคะว่าควรจะทนขนาดไหน ทำให้น้องภูเสียความมั่นใจขนาดไหน

หมอได้ข่าวว่าที่โคราช มีโรงเรียนดี ๆ ลองหาข้อมูลดูนะคะ

[กิ่งแก้ว]

https://www.facebook.com/Baansaansuk?hc_location=stream ลองศึกษาดูนะคะ หมอไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวค่ะ