www.floortimethailand.com

อยากให้เค้าไปเตะบอล เค้าก็ไปเตะบอล แล้วปัญหาอยู่ที่ไหนล่ะคะ ต้องการใช้ไปแบบแช่มชื่น เบิกบานด้วย ?....สถานการณ์ตอนนี้ คือลูกทำไป บ่นไป แม่ก็ทำไป บ่นไป 5555

ดิฉันว่าเค้ารู้นะคะว่าต่อมปรี๊ดของคุณแม่อยู่ตรงไหน ...เด็กถนัดภาพรวมเจอกับแม่ถนัดรายละเอียด ก็เป็นอย่างนี้ เค้าอ่านภาพรวมของคุณแม่....... สรุปว่างานนี้ต้องทำตามใจแม่ เลยออกอาการซะหน่อย

ส่วนคุณแม่อ่านรายละเอียดของเค้า เลยหงุดหงิด

ปัญหาสำคัญของแม่คือ สับสนค่ะ สับสน
คือ ถ้าลูกลงสนามแล้วมีอาการอึดอัด คับข้องใจ
จะเป็นจะตาย เหมือนตอนบ่น เนี่ย
ก็พอจะเข้าใจได้ว่า ให้เค้าทำงานยาก มันก็ต้องมีปฏิกริยาแบบนี้แหละ
แต่เนี่ย พอถึงสนามปุ๊บ เหมือนเปลี่ยน mode
เริงร่า ใครทำอะไร ฉันทำด้วย เขาทำแบบนั้นได้กัน ฉันขอลองบ้าง
หน้าบานไม่หุบ พอพัก ออกนอกสนาม เจอหน้าแม่
เอาอีก ไม่เอา ไม่เรียน กลับเลย
พอเห็นแม่ไม่เล่นด้วย ต้องกลับไปสนามพร้อมเพื่อนใหม่
ก็หัวเราะเอิ๊ก อ๊าก สนุกไปกับเขา
แล้วพอจะทำงานอารมณ์ ตอนที่เขาบ่น เขาหงุดหงิด
คุยกันเรื่องรู้สึกอย่างไร จะปลอบใจกัน ความรู้สึกแม่มันก็ไม่ได้แล้วไงคะ
จะให้รู้สึกเห็นอกเห็นใจ ว่าต้องทำสิ่งที่ไม่อยากทำ มันก็หงุดหงิดเนอะ
ภาพในสนามมันก็แย้งๆ อยู่ ก็เห็นอยู่นี่นา ว่าเริงร่า
สรุปคือแม่ทำงานต่อไม่ถูกค่ะ

อยากรู้ว่าทำไมเป็นอย่างนั้น....... ก็ถามเค้าสิคะ

ถามแบบไม่ตัดสิน ไม่ฟันธง ไม่สรุปว่าเค้าควรจะรู้สึกยังไง เพราะอะไรน่ะค่ะ

ตอนนี้ดิฉันมองเห็นภาพการฟันธงที่คำตอบนะคะ

วันนี้แวะมาเล่าให้คุณหมอฟังคะว่า พอจะเข้าใจแล้วว่า ที่เราเห็นว่าการแก้ปัญหาของลูกที่ดูซ้ำซากติดยึด
ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะเราไม่ได้เปิดโอกาสหรือให้ประสบการณ์กับเรื่องต่างๆ หลากหลายมากพอ
จนทำให้เขาสามารถเลือกทางแก้ปัญหาที่แตกต่างได้
เมื่อคืนนี้มีประเด็นกันเรื่อง อยากดูซีดีเบนเทน แต่เวลาที่ให้ดูซีดีหมดแล้ว แล้วจะทำอย่างไรกันดี
ตอนแรกก็มีอาการคร่ำครวญค่ะ ว่าจะดูซีดี คราวนี้แม่ค่อยๆไล่ ว่า ทำไมถึงอยากดูซีดี
คำตอบคือไม่รู้จะทำอะไรดี การบ้านทำแล้ว อ่านหนังสือก็แล้ว
ตอนนี้เป็นเวลาพักของเขา เขาอยากหาอะไรสนุกๆ ทำบ้าง
ก็ลองตะล่อมดู ว่า ประมาณว่าอยากดูซีดีน่ะ เข้าใจแต่เวลาของซีดีหมดแล้ว เราจะทำอะไรอย่างอื่นได้อีก
ตอนแรกก็ไม่ยอมท่าเดียว แม่ก็พยายามใจเย็น ลองเสนอทางเลือกต่างๆดู วาดรูป เล่นของเล่นอื่น
อ่านหนังสือ ก็ได้ประเด็นมาใหม่ว่า หนังสือใหม่ยังไม่ได้ขออนุญาตแม่ กลัวแม่จะไม่ให้อ่าน
ก็เลยบอกว่า หนูจะลองขอแม่ดูไหมล่ะคะ ว่าแม่จะให้ไหม
ตอนนั้นก็พอเข้าใจว่า เป็นการหาข้ออ้าง เพื่อจะขอดูซีดี ประมาณว่าอย่างโน้นก็ไม่ได้ อย่างนี้ก็ไม่ได้
ต้องดูซีดีเท่านั้น
แล้วสักพักเขาก็นึกได้ว่า เขามีหนังสือเบนเทนอยู่ชุดหนึ่ง แม่ไม่ให้เขาดูซีดี เขาขออ่านหนังสือนี้แทนได้ไหม
เพราะตอนนี้แม่ตั้งเป้าเอาไว้ประมาณว่า เวลาซีดีหมด ไม่ดูซีดี ไม่เล่นเกม
พอเขาเสนออ่านหนังสือมา แม่ก็รับข้อเสนอ แต่ต่อรองต่อว่า อ่านได้ แต่อ่านเองนะ
ตัวหนังสือเล็ก แม่มองไม่เห็น เจ้าตัวก็ประมาณว่า แล้วแว่นของแม่ล่ะ
แม่ก็บอกว่าลืมไว้ที่ทำงาน ไม่มีแว่นช่วยอ่านไม่ได้ แต่ถ้าอยากให้ช่วยอ่านก็ต้องเลือกเล่มอื่นที่ตัวหนังสือใหญ่ๆ
เขาก็นิ่งไปอีกครู่หนึ่ง ประมาณว่า อยากอ่านเบนเทน(ยังไงวันนี้ก็ต้องเบนเทน ไม่ดูซีดี ก็อ่านหนังสือ)
เขาก็ลุกไปค้นกล่องสมบัติ ไปคว้าแว่นขยาย (ของจริง) ที่เขาเคยขอเอาไว้ส่องโน่นนี่เล่น มาให้
จำได้ว่าเขาเคยตื่นเต้น ที่มองเห็นอะไรใหญ่ขึ้นผ่านแว่นขยาย
แม่ก็ทำหน้างงๆ ว่าเอามาให้ทำไม สีหน้าเขาแบบวิบวับมาก ประมาณว่าฉันเจ๋ง ที่คิดได้
เอามาส่องหนังสือ สอนให้แม่ใช้แว่นขยาย บอกอีกว่าแม่ลองดูไม่มีแว่น ไม่เป็นไร
ให้แม่ลองส่องดู คราวนี้ตัวหนังสือใหญ่ขึ้นแล้ว แม่อ่านหนังสือได้แล้ว
แล้วก็เล่าว่า แว่นของเขาน่ะดีกว่าแว่นแม่อีก อันนี้เขารักนะเนี่ย แต่ไม่เป็นไรให้แม่ยืม
คราวนี้แม่เลยต้องอ่านหนังสือให้ฟัง เพราะเขาแก้ปัญหาเรื่องตัวหนังสือเล็กได้แล้ว
แต่ขอต่อรองอีกหน่อย ว่าคนละหน้าแล้วกัน คอเจ็บ อ่านมากไม่ได้
เขาก็ตกลงเพราะว่า เขาก็คอเจ็บเหมือนกัน เข้าใจ มาแบ่งกันอ่าน
วันนี้รู้สึกว่า ถ้าแรงขับมากพอ ประสบการณ์มากพอ เขาก็จะพยายามหาทางออกอื่นได้
เราคงต้องพาเขาเรียนรู้ประสบการณ์ต่างๆ ให้มาก สะสมไว้
เพื่อสักวัน เขาจะสามารถเลือกหยิบมาแก้ปัญหาของเขาได้เอง

รู้สึกถึงบรรยากาศใหม่ ๅ ทั้งของสายป่านและคุณแม่ คล้าย ๅ การปลดล็อกอะไรบางอย่าง ยินดีด้วยค่ะ

แต่ล็อคที่ปลดเนี่ยไม่ค่อยถาวรค่ะ
มักจะเป็นล็อคอัตโนมัติ ปลดล็อคไปสักพัก ก็ล็อคเองใหม่ได้อีกค่ะ

ก็ต้องพยามยามต่อไปค่ะ

ที่คุณหมอให้ความเห็นเรื่องปลดล็อค น่ะค่ะ รู้สึกว่าสายป่านจะยอมยืดหยุ่น ได้มากขึ้นค่ะ
มาเล่าเรื่องลิฟต์ค่ะ ปกติเห็นลิฟต์ที่ไหนไม่ได้ เป็นต้องขอขึ้นลิฟต์
หรือถ้าจำได้ว่าสถานที่นี้มีลิฟต์ ต่อให้ต้องเดินอ้อมไกล ก็ต้องไปลิฟต์
แม่ก็ยอมบ้างไม่ยอมบ้างตามประสา อันไหนที่ต้องไปไกลเกิน ขอเผด็จการไม่พาไป
ก็มีเสียน้ำตากันประจำ เท่าที่สังเกตคือ ชอบกดปุ่มลิฟต์ ชอบลิฟต์แก้ว ขอมองผ่านกระจก
เท่าที่ถามว่าทำไมต้องไปลิฟต์ เหตุผลคือสนุก อยากกดปุ่ม อยากดูข้างนอกเวลาลิฟต์ขึ้นลง
เคยถามไถ่กันอยู่ว่า ที่ดูเนี่ย กลัวบ้างไหม หรือสนุกอย่างเดียว ก็ได้คำตอบว่าสนุก
แล้วก็ชอบไปดูที่ข้างลิฟต์ ซึ่งบางแห่งจะเห็นว่าลิฟต์ขึ้นลงอย่างไร มีแท่งน้ำหนักขึ้นลงอย่างไร ทำนองนี้
วันนี้ไปห้างสรรพสินค้า คุณยายแยกไปธนาคาร คุณหนูขอไปแผนกของเด็กเล่น
เพราะที่ห้างนี้มีโซนให้เด็กปีนขึ้น อุโมงค์สไลด์ลง ที่สำคัญมาก ฟรีค่ะ
เจ้าตัวทราบดีว่า วันนี้มีเวลาไม่มาก คุณยายเสร็จธุระจะต้องไปทานข้าวแล้วต้องไปเรียนโน่นนี่นั่น
(ตามที่แม่จัดให้ เหตุผลเดียวค่ะ ออกจากบ้านเถอะลูก ไม่อย่างนั้นหนูจะอยู่แต่กับซีดี และเกมคอม)
เดินมาถึงบันไดเลื่อน ในบริเวณไม่ไกลกัน มีลิฟต์ให้มองเห็น และแผนกของเด็กเล่นอยู่สูงขึ้นไปแค่ชั้นเดียว
คุณหนูหันมาบอกแม่ว่า แม่ วันนี้มีเวลาน้อย ไปบันไดเลื่อนดีกว่า ลิฟต์รอนาน
เดี๋ยวคุณยายเสร็จธุระ ก็ไม่ได้เล่นกันพอดี ซึ่งแม่รู้สึกผิดคาด เพราะปกติต่อให้ต้องรอนานแค่ไหนก็จะรอ
ทำเอาแม่แอบค่อนในใจไม่ได้ แหม ทีผลประโยชน์ตัวเองน่ะ รีบเลยนะ
แต่ที่ต่างจากเมื่อก่อนคือ ไม่รู้ล่ะ ยังไงต้องลิฟต์ ถึงแม่จะชี้ให้เห็นว่า ลิฟต์ต้องรอนาน
หรือบางทีเดินไกลนะ เสียเวลานะ เหลือเวลาเล่นน้อยนะ ก็ไม่สนใจ
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกค่ะ แม่ก็พยายามเตือนตัวเองน่ะค่ะ ว่าอาจไม่เป็นอย่างนี้ทุกครั้ง
แค่เขาเริ่มมองเห็นว่ามีทางอื่นให้เลือก แม่ก็ดีใจแล้วค่ะ
ยอมรับค่ะว่า คาดหวังว่าในเรื่องอื่นๆ ที่เคยปฏิเสธไว้ก่อน ต้องทำแบบเดิมๆ เขาจะลองเปลี่ยนบ้าง
แต่ก็พยายามเตือนตัวเองว่า อย่าคาดหวังว่าจะต้องได้ตอนไหน
เพราะรางวัลที่ได้มาอย่างไม่คาดไว้ก่อน รู้สึกฟูเต็มในใจ มากกว่ารางวัลที่คาดไว้แล้วว่าต้องได้ค่ะ

มาแก้ตัวแทนลูกชายค่ะคุณหมอ
ถ้าคุณหมอไปเห็นที่โรงเรียน ไม่ใช่ตัวแสบค่ะ
คุณครูบอก เรียบร้อย ทำอะไรช้าหน่อย แต่เรียนพอใช้ค่ะ
ไม่เกเรเพื่อน คุณครูสั่งอะไร ทำตามค่ะ ไม่มีปัญหาแต่ช้าหน่อย
ลุงป้าน้าอา ที่รู้จักคุณหนูนอกบ้าน(ย้ำไม่ใช่ในครอบครัวค่ะ) ชมทุกคนเลย
เรียบร้อย ไม่มีพิษสง ไม่มีใครบอกว่าตัวแสบเลยค่ะ
บอกว่าแสบก็ไม่มีใครเชื่อ มีป้าหมอเนี่ยล่ะที่เห็นด้วยกับแม่:D

ที่ช้าเวลาอยู่โรงเรียน เพราะมัวแต่ประเมินความเสี่ยงว่าถ้าไม่ทำตามที่ครูบอก จะเกิดอะไรขึ้น พอได้ข้อสรุป แล้วจึงค่อยทำ

คุณหมอคะ
ตอนนี้ตัวแสบก็ยังคงบอกความต้องการเป็นพฤติกรรม
เช่น อยากฆ่าครูสอนดนตรี อยากเผาสนามบอล อยู่
กำหนดขอบเขตว่าให้ระบายกับแม่ได้ บอกกับเจ้าตัวหรือคนอื่น ไม่ได้
และเวลาเขาบอกว่าอยากทำอย่างนั้น แม่ก็จะทวนว่าหนูรู้สึกแบบนี้ใช่ไหม
เช่น อ๋อ หนูไม่อยากไปเรียนดนตรีเนอะ ไม่อยากไปเรียนบอลนี่เอง
บอกแม่ตรงๆแบบนี้ก็ได้นะ พูดอย่างนั้น คนอื่นได้ยินเข้า เขาจะตกใจนะ
ควรทำอะไรเพิ่มเติมคะ เพราะเขายังคงบอกแต่พฤติกรรมอยู่ค่ะ