www.floortimethailand.com

คุณแม่อยากรู้ไหมล่ะคะว่า "ตาย" อย่างไหนเขากลัว อย่างไหนเขาไม่กลัว อย่างไหนกลัวมากกว่าอย่างไหน เพราะอะไร

ถ้าอยากรู้ ก็ต้องถามค่ะ

ถ้าไม่อยากรู้ ก็แล้วไปค่ะ

ดีใจด้วยค่ะ น้องปัณณ์ยอมเล่นบทที่มีการบาดเจ็บ ตายแล้ว
เริ่มมีการตายใหม่ๆ ก็อาจจะมีอาการกลัวว่า แล้วคนที่รับบทตายจะตายไปจริงๆหรือเปล่า
ตายแบบไหนที่กลัว ตายแบบไหนไม่กลัว แล้วทำไมถึงกลัว
มีเรื่องให้ชวนคุยได้เยอะนะเนี่ย
วันนี้ก็เพิ่งโดนตัวแสบฆ่ามาหลายวิธีเหมือนกันค่ะ เพราะไม่ยอมให้หม่ำ เยลลี่ของโปรด
เนี่องจากเผลอไปหน่อยเดียว มาร์ชแมลโลว์ หมดถุงไปแล้ว
ตอนนี้โดนฟันคอขาด ฟันท้องให้ขาด บีบคอให้ตาย ที่ตายซ้ำซ้อน เพราะคนฆ่าเกิดสงสัยว่า
แม่ตายไปแล้ว จะกลับมาหลอกไหม แม่ก็เลยคิดวิธีกลับมาหลอก
เช่นฟันคอขาด ก็จะถือหัวกลับมาถามว่า ฆ่าแม่ทำไม คนฆ่าก็เลยบอกงั้นหนีเข้าผ้าห่ม
แม่ก็ตามไปเปิดผ้าห่มถาม ก็มีเสียงแย้งว่า แม่ตายแล้วก็หายตัวมาเลยสิ จะเปิดผ้าห่มทำไม
คุยกันไป คุยกันมา เอ๊ะ แม่ตายด้วยวิธีนี้ ก็มาหลอกเขาได้หลายอย่างจัง เลยเปลี่ยนวิธีใหม่
คนถูกฆ่าก็หาวิธีมาหลอกใหม่ แต่หลอกแบบขำๆน่ะค่ะ สุดท้ายก็นั่งหัวเราะกัน
แต่พอถามกลับว่าหัวเราะนี่หายโกรธแล้วเหรอ ก็ได้คำตอบว่ายัง แล้วก็ต้องมาตายใหม่อีกแล้ว
ที่ยังทำไม่ได้คือ พาน้องออกจากเรื่องสมมติกัน หลังจากที่เรารู้สึกว่าเขาอารมณ์น่าจะลงแล้วไม่ได้ง่ายๆ
คุณแม่พอจะมีวิธีแนะนำไหมคะ ขอคำแนะนำจากท่านอื่นด้วยนะคะ
อีกอย่างหนึ่งที่ยังมีแอบกังวลอยู่คือ ไม่ได้ปรามเขาว่า ฆ่าแม่ตาย เนี่ยมันไม่ดีนะ อะไรทำนองนี้
คงจะไม่ทำให้เขาไม่รู้ว่าอะไรควรนำมาพูด หรือไม่นำมาพูดนะคะ ยังแอบปลอบใจว่า ยังมีเวลาค่อยปรับแก้น่า
ไม่รู้ว่าผิดหรือถูกเหมือนกันค่ะ

หากพูดต่อหน้าคนอื่น ใช้ท่าทางการเตือน (ค่อนข้างเข้ม) เพื่อการกำกับพฤติกรรมได้ค่ะ


เช่น "ตรงนี้ ไม่เล่นเรื่องทำร้ายร่างกาย เดี่ยวคนอื่นตกใจ" แค่นั้นก็พอ

และอาจจะนำไปคุยต่อ ในหัวข้อแบบไหน เล่นได้ แบบไหน เล่นไม่ได้ ที่ไหน เพราะอะไร ค่ะ

ขอบพระคุณค่ะอาจารย์ เล่าต่อนะคะเมื่อคืน พ่อ(เล่นเป็นสแตน ตัวร้าย)โดนต่อยตาบวมเท่าลูกฟุตบอลแล้วค่ะ เหมือนเดิมค่ะ

ลูกทำหน้าตาเสียวและก็พูดว่าปัณณ์กลัวตาปัณณ์บวมเท่าลูกฟุตบอล แม่ถามลูกว่าบวมได้เท่าไหนถึงไม่กลัวล่ะ

ลูกบอกว่า เอาเท่าลูกฟุตบอลนี่แหล่ะ เพราะโกรธสแตนมากที่ทำสกู๊ตเตอร์พัง แล้วก็มีโน่นนี่จัดการตัวร้ายต่อค่ะ คุณแม่สายป่าน

คะ แหะ ๆ แต่ตอนโกรธในชีวิตจริงๆนี่ยังไม่ค่อยจัดหนักหรอกค่ะ เช่นโกรธเพื่อนก็จะเป็นเพื่อนโดนแม่เพื่อนตี โดนครูลงโทษให้คัด

เก็บขยะ ฯลฯ อย่ากังวลเลยค่ะ ยังอยากให้ปัณณ์แรงๆเหมือนน้องสายป่านเลย ซักวันค่ะ เมื่อพร้อมทั้งร่างกาย ความคิดและจิตใจ

(3 ฐานที่ครูพบเคยบอก)เด็กทั่วๆไปเขายังเลิกเล่นสมมุติเลยค่ะ

ชวนมองอีกมุมค่ะ
ตอนน้องปัณณ์บอกเราว่ากลัว เรารู้ว่าปัณณ์กลัว
แต่เรายังไม่ได้ชวนปัณณ์คุยถึงความรู้สึกตอนนั้นเท่าไรเนอะ
พออ่านหลายรอบ เริ่มรู้สึกว่า เรารู้ว่าเขากลัว แต่เราไม่ได้คุยเรื่องความรู้สึกที่เขากลัวเท่าไหร่
เราไปคุยกันเรื่องขนาดแผล และเรื่องที่จะทำให้เขาหายกลัวมากกว่า
คือลองนึกเทียบกับเรื่องราวของตัวเองน่ะค่ะ บางครั้งเรามีเรื่องที่กลัว
แล้วมีคนมาปลอบเราว่าทำอย่างไรดีถึงจะหายกลัว แต่เรายังไม่ค่อยแน่ใจว่ากลัวอะไรหรือเพราะอะไร
ถึงมีคนมาช่วยให้เราหายกลัว แต่มันก็ยังกลัวอยู่ดีน่ะค่ะ คุณแม่พอจะนึกออกไหมคะ
กลัวเหมือนกันว่ายิ่งจะทำให้คุณแม่งง
แล้วก็อีกเรื่องนึง คือเมื่อเขาบอกว่าเขากลัวว่าเขาจะตาบวม
ถ้าเราสะกิดเขานิดนึง ว่าตอนนี้คนที่ตาบวมน่ะคือพ่อ หรือคนที่เขาทำร้ายนะ
ไม่ใช่เขา เพราะคล้ายๆว่าเขาจะอิน กลายเป็นคนที่บาดเจ็บไปแล้ว
ถ้าเราดึงเขาให้ระลึกได้ว่า เขาไม่ใช่คนที่เจ็บ เราจะต่อเรื่องราวกันไปได้อีกไหม
ผิดถูกอย่างไร ขอคำแนะนำด้วยค่ะ

หลังจากได้มีโอกาสเข้าร่วมอบรม"เก็บตกรายละเอียด" วันเสาร์ที่ 28 เม.ย. ที่ผ่านมา ขอขอบพระคุณ อ.กิ่งแก้วและทีมงานทุกท่าน ที่ทำให้ครอบครัวเราเห็นภาพและเส้นทางในการทำฟลอร์ไทม์ชัดมากยิ่งขึ้น รวมทั้งเห็นรายละเอียดหลายอย่างที่ครอบครัวเราเคยทำตกหล่นไป กลับจากอบรมมารู้สึกว่าจิตใจเบิกบานกลับมาหาลูกพร้อมกับกำลังใจที่เต็มเปี่ยม มุ่งมั่น พัฒนาใจแลเะสติของตัวเองเพื่อก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับลูก อยากให้ถึงการอบรมครั้งต่อไปเร็วๆค่ะ

น้องปันก็ไปได้ไกลแล้วนี่คะ เขาโชคดีที่พ่อและแม่ร่วมมือ และทำเต็มที่ ช่วยเติมเต็มซึ่งกันและกัน

วันก่อน อาจจะอธิบายไม่ชัด เรื่อง "เล่นเรื่องเดียวกัน" คือ ตอนแม่เล่นกับลูก ลูกสวมบทบาทเป็นผู้กระทำต่อคนที่มารุกรานเขา

ส่วนตอนที่พ่อเล่นกับลูก ลูกสวมบทบาทเป็นผู้ถูกกระทำจากผู้รุกราน

มีประโยชน์ทั้งคู่ค่ะ

สวัสดีค่ะอาจารย์กิ่งแก้ว วันนี้มีเรื่องเล่าจากใจของตัวเองมาคุยค่ะ ถึงวันนี้แล้วรู้สึกค่ะว่าเข้าใจหลักการ floortime มากขึ้น

และที่สำคัญมาก การได้เขียนเล่าเรื่องราวของลูกและตัวเองให้อาจารย์ช่วยชี้แนะข้อคับข้องใจของแม่นี่ช่วยได้ทั้งการมองปัญหา

และกำลังใจในการพัฒนาลูกค่ะ ดูลูกคุยกับแม่สนุกขึ้นค่ะ

ถึงตอนนี้ลูกเล่าเรื่องลูกกับเพื่อนที่โรงเรียนเยอะขึ้น ที่สำคัญคือเล่าเองด้วย แม่ไม่ได้ถาม

แต่เป็นธีมสนุกสนานนะคะ เล่นโน่นเล่นนี่กัน เรื่องเสียใจ ใครทำ ยังไม่มีซักเท่าไร

ดื้อขึ้นกว่าเดิม เรื่อง ไม่ยอมแปรงฟัน ตื่นนอน ค่ะ

เรื่องเล่นสมมุติ ยังกลัวอยู่มากค่ะ เช่น ลูกให้ตัวร้ายขับรถตกน้ำ รถทับขาแต่ไม่ให้ตัวร้ายในเรื่องตาย

(ชื่อเหมือนเพื่อนที่ลูกไม่ชอบ) หรือน้ำตาไหลเมื่อเพื่อนในเรื่องสมมุติจะจากไป

เห็นกระทู้ของแม่น้องปัณณ์ทีไร ดิฉันรู้สึกตื่นเต้นว่าจะได้รับรู้เรื่องราวความก้าวหน้าอะไรจากน้องปัณณ์ และดีใจที่เดี๋ยวคุณหมอจะมาตอบ
ให้พวกเราได้ความรู้กันอีกทุกครั้งเลยค่ะ สรุปว่ามีกำลังใจเพิ่มขึ้นทุกครั้งเลยค่ะที่ได้เห็นกระทู้แม่น้องปัณณ์ ประมาณว่าอยากไล่ตามให้ทัน
จังเลยค่ะ

ก็เล่นไปเรื่อย ๆ คุยไปเรื่อย ๆ

อย่าลืมออกกำลังกายกลางแจ้ง พวกเตะบอล เล่นบาส ด้วยนะคะ