พ่อน้องฟ้า เริ่มต้นกับฟลอร์ไทม์

[พ่อน้องเฌอแตม]

เติมอีกนิดครับ ที่เคยเจอก็คืออย่าถามว่า "อะไร" เยอะจนเกินไป เดี๋ยวลูกจะมีประโยคคำถามแบบนี้เวลาสื่อสารกับเรา

เช่น นี่อะไร นั้นคือ.... ทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว และตอบเองเสร็จ


อาจารย์ฯเคยแนะนำว่าให้ใช้เป็นประโยคบอกเล่า แทนที่จะถามตลอด แต่ของพ่อน้องฟ้าก็น่าจะสลับๆกับผมนะครับ

ลองถามบ้าง บอกเล่าบ้าง สร้างสมดุลไม่ถามมากไปหรือมีแต่บอกเล่า ทำเหมือนเราคุยกันปกติ


เมื่อลูกเข้าใจรูปแบบของการสื่อสารแล้ว อีกหน่อยก็จะสื่อสารในแบบปกตินะครับ

[กิ่งแก้ว]

การพัฒนาภาษาต้องทำอย่างเป็นระบบ มีการจดบันทึกคำที่เขารู้จักและนำมาใช้เป็นแล้ว

และรูปประโยคต่าง ๆ ด้วย

หากไม่บันทึก คำและรูปประโยคที่นำมาใช้จริงในชีวิตประจำวันมักจะซ้ำ ๆ และไม่หลากหลายค่ะ

ดูตัวอย่างในคู่มือ (ตัวอย่างเด็กคนที่ 3-5) ค่ะ

[พ่อน้องฟ้า]

ขอบคุณ พ่อน้องเฌอแตม และอาจารย์หมอ มากครับ

ผมเกือบลืมไป ว่าเราก็ควรสร้าง รูปประโยคต่าง ๆ ให้ลูกด้วย เดี๋ยวจะเอาไปลองใช้กันเลย

เกือบเพลินไปกับคำศัพท์ใหม่ๆของเธอแล้วสิ

ส่วนการบันทึก ก็ตั้งแต่อาจารย์หมอเตือนไว้ที่ขอนแก่น ผมก็เริ่มทำบ้างแล้วครับ

[พ่อน้องฟ้า]

สวัสดีครับ คุณหมอกิ่งแก้ว และผู้ปกครองทุกท่าน
วันนี้ผมมีเรื่องจะขอความเห็นเรื่องหนึ่งครับ คือ เรื่องความโกรธ
ก่อนเข้านอนทุกวัน เราก็จะมาตื้อยื้อกันเรื่องเล่นทำอาหารบ้าง เรื่องปั่นหูบ้าง เรื่องเพลงบ้าง (เพลงเด็กที่พ่อโหลดไว้ในโน็ตบุ๊ค)
ช่วงนี้ น้องฟ้าจะชอบดูเพลงมาก ชี้และบอกเราให้เราเปิดคลิปเพลงที่อยากดู
เราก็แกล้งไม่เข้าใจ ฟังผิด เปิดไม่ถูก เสียงเบา จอเล็ก ก็ยื้อกันไปเป็นระยะ
น้องฟ้า ก็จะพูดสื่อสารกับเราได้โดยไม่ค่อยจะหงุดหงิดเท่าไหร่
น้องฟ้าเริ่ม ชี้บอกสิ่งต่างๆที่เห็นในเพลง...............

แต่พอเธอสังเกตว่าเราจะนอนแล้ว (แม่เริ่มจะปิดไฟ และจัดที่นอน)
น้องฟ้าเริ่มที่จะมีอารมณ์ไม่ดี ตื้อยื้อแบบเริ่มจะหงุดหงิด สีหน้าเริ่มจะเครียดและกำลังจะร้องไห้ (พ่อยังยื้อในระดับเดิม)
ไม่นานน้องฟ้าก็จะร้องไห้(เสียใจ) การร้องไห้ก็จะเริ่มแรงขึ้น (เราเริ่มทำงานอารมณ์) ผ่านไปสักครู่น้องฟ้าเริ่มลุกไปที่กระจก
ร้องตะโกนเสียดังสบัดหน้าไปมา(แบบเสียใจ+โกรธ)พร้อมมองดูหน้าในกระจก(พ่อทำงานอารมณ์โกรธ) น้องฟ้าทำแบบเดิม2-3ครั้ง
เธอเดินออกไปที่ตู้กระจกอีกบานนอกห้อง ร้องตะโกนเสียดังสะบัดหน้าไปมาเหมือนเดิมพร้อมเอามือตีลงที่พื้นโต๊ะ
เธอเดินไปที่ประตูกระจกนอกห้องร้องตะโกนเสียดัง(พร้อมดูหน้าตัวเองทุกครั้ง)
เธอเดินไปหยิบเอากระจกตั้งพื้นของแม่มาส่องดู แล้วนั่งลงร้องตะโกนเสียดังสะบัดหน้าไปมาเหมือนเดิม
(บางครั้งน้องฟ้ามีตีที่หัวตัวเอง จะถีบพ่อ พ่อก็จะเสียงเข้มกำกับวินัย เธอก็ไม่ทำ)

ตลอดเวลาที่น้องฟ้าแสดงอารมณ์ พ่อก็จะสะท้อนอารมณ์ทั้งแบบแรงและเบาตามอารมณ์ของน้องฟ้า และปลอบ สลับกันไป
เหมือนน้องฟ้าระเบิดอารมณ์และทำอยู่นาน
พออารมณ์เริ่มลง เหลือแต่การร้องไห้น้องฟ้าก็กลับเข้ามาที่ห้องนอน มาขอพ่อดูเพลงอีก
พ่อก็แกล้งยื้อเบาๆ น้องฟ้าก็สามารถพูดไปร้องไห้ไป (เราก็ยังคงทำงานอารมณ์ต่อ)
ความแรง ขนาดที่ว่า ตอนเช้าน้องฟ้าไม่มีเสียงเลย(เสียงแหบหมดเลย) ก็เป็นมา 2-3 ครั้งแล้ว

ก็ขอคำแนะนำเพิ่มเติมในช่วงนี้ จากทุกท่านด้วยครับ

[กิ่งแก้ว]

ลองอ่านคู่มือ เรื่อง ความโกรธ ดูนะคะ

ดิฉันไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์นักหรอกค่ะ

จริง ๆ แล้วเขาไม่อยากจะนอนหรือเปล่า

หรือมีอะไรค้างคาใจ

แจ้งกันล่วงหน้าหน่อยก็ดีค่ะ

ลองคิดแทนน้องฟ้าหน่อยก็ดีค่ะ

การทำงานอารมณ์ในเด็กที่ยังสื่อสารได้ไม่ดี ต้องอาศัยการคาดเดาเบื้องต้น แล้วทดสอบสมมุติฐานค่ะ

[พ่อน้องฟ้า]

พัฒนาการของน้องฟ้าช่วงนี้เป็นดังนี้ครับ
1. การใช้ภาษาเพื่อการสื่อสาร สามารถบอกความต้องการ ประมาณนี้ครับ 1-3 พยางค์ เช่น พ่อร้องเพลง , ไปโลตัส , ไปโรงเรียน
ไปกินข้าว , ไปเล่น , ตรงไป , ไปทางนี้ , หาแม่ , ไปบ้าน แต่ยังไม่คล่องและยังไม่ชัดครับ เรายังต้องคอยเวลาเธอพูด
และตื้อให้ตอบ
มีครั้งหนึ่งไปกินก๋วยเตี๋ยวที่บ้านตรงข้าม น้องฟ้าอยากกินโค้กที่บ้าน น้องฟ้าก็ดึงมือพ่อมาที่ขอบฟุตบาทแล้วพูดคุยว่า
“กินโค้ก”.... “พ่อ....ไปเอาโค้ก”... “ที่บ้าน”..... “อยู่ตู้เย็น” (สื่อสารกันไปมากับพ่อ)

บอกอารมณ์ความรู้สึกความต้องการตัวเองว่า ชอบ , อยาก , กลัว , เจ็บ , ร้อน(อาหาร , น้ำ) , เย็น , อร่อย , สนุก , เล็ก , ใหญ่
เบา , ดัง , แรง , เปิด , ปิด (ส่วนมากเราต้องเป็นคนถามนำก่อน)
ยังไม่บอกว่าตัวเองโกรธ แต่บอกได้ว่า “พ่อโกรธ” (เธอเป็นคนทำให้พ่อโกรธ แล้วชี้มาที่พ่อว่า “โกรธ” )
พูดปฏิเสธ “ไม่” (ออกเสียงว่า “มะ ๆ” ถ้าแกล้งงงจะออก “ไม่”) แต่ยังพูดนำหน้าคำต่างๆ ที่ไม่ต้องการน้อยอยู่
พ่อแม่ต้องตื้อยื้อกันให้ตอบ หรือแกล้งงง เพื่อให้สามารถรวมคำได้

ทั้งหมดนี้ยังพูดไม่ชัดครับ ยังติดๆขัดๆ ยิ่งพวกเสียง ร,ล,ด,น,ฟ,ช,ส และพวกที่ต้องใช้ลิ้นปิดเพดาน ฟัน แต่น้องฟ้าก็พยายามทำ
ส่วนคำศัพท์ก็พยายามเพิ่มทุกครั้งที่มีโอกาส
(ช่วงนี้ก็เพิ่มการฝึกออกเสียงให้กับน้องฟ้า ตอนฝึกออกเสียงจะฝึกกับแม่ น้องฟ้าก็ร่วมมือดีเป็นส่วนใหญ่ แต่ไม่ได้ตั้งหน้าตั้งตาฝึก แม่จะใช้ตอนที่น้องฟ้าต้องการอะไรมากๆก็จะให้น้องฟ้าฝึกออกเสียง พอฝึกทำแล้วจึงค่อยทำตามความต้องการของน้องฟ้า
.....อย่างนี้ใช้ได้ไหมครับ)

2. ภาษากาย ดีใจ เสียใจ กลัว โกรธ ชอบ สนุก อายเขิน แสดงสีหน้าได้ดี ส่ายหน้าปฏิเสธ หรือ พยักหน้าตอบรับ ได้ดี
แต่หน้าเจ็บกับกลัว ยังไม่ดีเท่าไร รู้ว่าเราแกล้ง หยอกล้อ เอาจริง ดุ ชี้มือ ทำท่าใหญ่ เล็ก มาก น้อย ทำท่าประกอบเพลงได้บ้าง
เริ่ม “ขอ” เป็นบ้าง (พูด “ขอ” พร้อมยื่นมือ) แต่ยังไม่ดีเท่าไร
ปกป้องของของตัวเองได้ดีขึ้น (คนอื่น เริ่มเอาของเธอยากขึ้น มีเด็กที่เล่นกับน้องฟ้ามาบอกว่า ตอนแย่งของกัน น้องฟ้ามีถีบ)
แย่งของเล่น - ของกิน กับพี่ชายได้นานขึ้น

3. การเล่นกับเด็กคนอื่น เราพาน้องฟ้าไปฝึกเล่นที่โรงเรียนอนุบาลตอนเที่ยง หลังพาไปกินข้าวที่ร้านอาหารทุกวัน
(เมื่อก่อนน้องฟ้ากลัวโรงเรียนนี้อยู่เป็นปี พานั่งรถผ่านทุกวัน ยังไงก็ไม่ยอมเข้า อยู่มาวันหนึ่ง 3-4 เดือนก่อนเธอก็อยากเข้าไปเอง)
น้องฟ้าเล่นกับเด็กคนอื่น(7 ปี 2-3 คน)ได้ แต่ยังไม่เป็นเรื่องราว เล่นขี่ชิงช้าด้วยกัน วิ่งไล่กัน กินขนมห่อเดียวกัน มุดท่อด้วยกัน
ดึงแขนเด็กที่อยากเล่นด้วยให้มาเล่น แต่ยังไม่พูดชวนเล่น (เราต้องกระซิบขอให้เด็กช่วยทำตามน้องฟ้าไปก่อน)
น้องฟ้าขอขนมพี่กิน พี่ขอขนมฟ้ากิน (อันนี้พ่อแม่ ยังต้องช่วยประคอง และที่สำคัญต้องเตรียม “ขนม” ไปให้พร้อม)
น้องฟ้ายื่นขนมให้เด็กที่เล่นด้วยกันและบอก “แกะ”

ตอนไปเล่นที่สนามฟุตบอลอีกที่ในตอนเย็น น้องฟ้าเคยแกล้งอุ้มลูกบอลที่พ่อเตะกับพี่ชายแล้ววิ่งหนี พี่วิ่งไล่ตาม น้องฟ้าก็หัวเราะสนุกสนาน
พอจวนตัวก็ทิ้งบอล แล้วก็มาทำอีกหลายรอบ

ส่วนกับเด็กๆแถวบ้าน น้องฟ้ายังชอบแบบวิ่งเฮตามกันไปในกลุ่ม ยิ่งถ้ามีเด็กมาหยอกล้อ น้องฟ้าจะชอบมากหัวเราะลั่นเลย(แต่บางครั้ง
น้องฟ้ามีอาการล้น จากความสนุกมากๆ เหมือนช๊อตไป)

4. ระบบเกี่ยวกับ SI แต่เดิมเราทำในมุมของฟลอร์ไทม์ และดูตามความเหมาะสม แต่พอได้ดูแผ่นการประสานกิจกรรมฯ ของอาจาย์
เราก็ลดการควบคุมต่างๆลง เช่น เวลาเล่นจะใส่หรือไม่ใส่รองเท้าก็ได้ จะใส่คู่เล็กคู่ใหญ่ก็ได้ จะเปียก,เหนียว,ร้อน,เย็น,เค็ม,เปรี้ยว,หวาน,ขม ปล่อยให้น้องฟ้าได้ลองด้วยตัวเองเราคอยประเมินความปลอดภัย ปล่อยบ้าง ก็มีการจัดให้บ้าง

น้องฟ้าสามารถ วิ่งตรง เลี้ยว ลอด มุด ห้อย โหน ปีนป่าย เครื่องเล่นเป่าลมตลาดนัดเล่นได้ทุกจุด เวลาไปเล่นบ้านบอลในห้างฯ
น้องฟ้าก็จะเล่นแบบมีคนที่เธอสนใจอยากเล่นด้วย ยิ่งถ้าเขาเล่นด้วยเธอจะยิ่งสนุกมาก (แต่พ่อกับแม่ยังจับทางไม่ได้ว่า
น้องฟ้าชอบเด็กแบบไหน เพราะที่เจอไม่ค่อยซ้ำกันเลย)

ถ้าไปตอนยังไม่มีเด็กเล่นอยู่ น้องฟ้าก็จะยังไม่เล่น จะนั่งกินอะไรรออยู่
ตอนหลังเธอขอเล่นเครื่องเล่นหยอดเหรียญในห้างฯครับ บางเครื่องเธอให้หยอดเหรียญ แต่บางเครื่องก็ไม่ยอมให้ยอดเหรียญ
แต่ขึ้นไปนั่ง

กระโดดแทมโปลีนได้ดี เล่นชิงช้าได้ดีทั้งแบบ นั่ง ห้อยหัว ยืน (เล่นทั้งแบบคนเดียว หรือแบบคู่) แกว่งเบา-แรง สูง-ต่ำ
มีงานประจำปีของจังหวัด ของอำเภอ ก็พาไปเที่ยวได้ ที่เพิ่งเห็นก็คือ น้องฟ้าอยากขี่ม้าหมุน(แรกๆ พ่อหรือแม่ ยืนประกบไปด้วย
แต่ตอนหลัง พ่อจะนั่งที่ราวไม่ได้หมุนตามไปด้วย แต่จะคอยชมว่าเก่ง ทักทาย เวลาม้าหมุนวนรอบมา น้องฟ้าก็ยิ้มตอบ แตะมือ)

น้องฟ้าอยากนั่งชิงช้าสวรรค์ (เพิ่งมี 2 ครั้ง) แต่หมุนได้ 1-2 รอบ ก็ขอลงทั้ง 2 ครั้ง (ครั้งที่ 2 รอบแรกไม่เป็นไร รอบ 2 ร้องโวยวาย
แกล้งบอกพ่อว่าฉี่ๆ อีกอย่างแม่ไม่ได้ขึ้นด้วยเพราะกลัว พอแม่จะขึ้นน้องฟ้าก็ไม่อยากขึ้นแล้ว)
การกิน กินได้หลากหลาย แต่ที่เป็นห่วงคือ น้องฟ้ากิน เค็ม เปรี้ยว เผ็ด (มาก)

น้องฟ้าสามารถใช้แหนบถอนเคราให้พ่อได้หลายเส้น (คิดว่าเป็นการฝึกกล้ามเนื้อมัดเล็ก) เวลาเราชมว่าเก่ง ฟ้าจะยิ้มดีใจ
น้องฟ้าชอบมาดูตอนที่พี่ชายหรือแม่ถอนให้พ่อในห้อง แล้วก็ขอทำบ้าง

5. การเล่นสมมติ ยังมีไม่มากครับ ก็ยังเป็นสมมติพื้นๆเรื่อง ทอดปลา ทอดปู ทอดไข่ ของเล่น สับผลไม้ปลอม กินปลอมๆ
บางครั้งน้องฟ้ามีป้อนให้ตุ๊กตากินด้วย มีบางครั้งเธออยากกินไข่ดาวเธอเอาไข่(จริง)มาตีใส่กระทะที่วางบนเตาในครัว (จะทำเอง)

6. การช่วยเหลือตัวเอง เสื้อ กางเกง แพมเพิส(เฉพาะตอนนอน) ใส่ถอดเองได้ แต่เสื้อตอนใส่ยังต้องช่วยตอนใส่ที่หัว
เปิดประตูแบบต่างๆได้ ของกินที่เปิดหรือแกะไม่ยากสามารถทำเองได้ กินข้าวได้ทั้งมือและช้อน บอกฉี่ได้(ไม่ฉี่ใส่กางเกง)
แต่ “อึ” บางครั้งฟ้าก็ถอดบางครั้งก็อึใส่กางเกง (น้องฟ้าไม่ยอม ฉี่หรืออึ ในห้องน้ำ อาจเป็นเพราะ 2-3 เดือนก็หน้านี้ เราไปคาดหวังว่าน้องฟ้าควรทำธุระในห้องน้ำได้แล้ว เลยกลายเป็นว่า เรากุลีกุจอ จะพาเธอเข้าห้องน้ำ ผลที่ตามมาคือ เธอไม่บอกเรา
รีบถอดฉี่ทันที หรือ อึ ใส่กางเกง ช่วงนี้ก็เลยหยุดไปก่อน ตามใจเธอก่อน หรืออาจารย์ว่าไงครับ)


เนื่องจากน้องฟ้าไวทั้งภาพและเสียง ความกลัวต่างๆของเธอจึงมีได้ตลอดเวลาเราจึงต้องค้นหาและช่วยเหลือต่อไป
ยังกลัวเสียประทัด พลุ ปืนงานวัด ลูกโป่งแตก เสียงบิดคันเร่งมอเตอร์ไซต์ (แต่ยังอยู่กับเราได้ หรือดึงมือเราให้พาออกห่างไป)
กลัวผู้ชายบางคน(ตัวสูงๆ ใหญ่ๆ)กลัวการเข้าหอประชุมใหญ่ๆโล่งๆ เงียบๆ ยังมีการหลบเลี่ยงหรือเปลี่ยนไปทำอย่างอื่นเวลาเจอ
สิ่งที่กลัวหรือไม่ชอบ เช่น ดึงมือพ่อไปชี้สีแดงหรือดำให้ดูแล้วพูดว่า แดง , ดำ หรือชี้รูปต่างๆ แล้วบอกชื่อ ถึงแม้พ่อจะทำงาน
อารมณ์ทั้งบอกอารมณ์และปลอบแต่น้องฟ้ายังพยายามใช้ทั้งสีหน้าและน้ำเสียง ให้พ่อสนใจสิ่งที่เธอกำลังชี้ให้ดู
ช่วงนี้เหมือนว่าผมกับแฟนจะเหนื่อยกว่าเดิมมาก เพราะน้องฟ้าเริ่มสื่อสารได้มากขึ้นหรือเปล่าไม่ทราบ เธออยากทำโน่น
อยากทำนี่ อยากไปโน่นอยากไปนี่ อยากไปดูไปเล่นตรงนั้นตรงนี้ แต่ยังไม่สามารถบอกได้ทุกอย่าง ทำให้เธอดูเหมือนงอแง โวยวาย
ทำให้บางทีเราก็เผลอมีอารมณ์ไปด้วย
ที่เขียนมานี่เป็นตอนที่น้องฟ้าอยู่ในช่วงดีครับ แต่ในช่วงไม่ดีก็ยังเหนื่อยอยู่ แต่ก็ยังดีที่เรามีเครื่องมือช่วย คือการทำงานอารมณ์กับตัวเอง ความสามารถในการปล่อยวางและการมีสติ พ่อเตือนแม่ แม่เตือนพ่อ

(ตอนแรกว่าจะเขียนนิดนึงก่อนนอน ไปๆมาๆ ใช้เวลาเป็นสัปดาห์)

ขอคำแนะนำจากอาจารย์กิ่งแก้ว และพี่ๆ ที่เดินทางผ่านไปแล้วด้วยครับ ขอบคุณทุกท่านล่วงหน้าครับ

[กิ่งแก้ว]

ดูเหมือนน้องฟ้าเปิดตัวออกสู่โลกภายนอกมากขึ้นแล้ว และการบอกเล่าของคุณพ่อก็แสดงออกถึงความเข้าใจในแง่มุมของเค้ามากขึ้นแล้วค่ะ

ทบทวนความก้าวหน้าและวางแผนการพัฒนาลูกให้ชัดเจนนะคะ

อย่าลืมพัฒนาลูกผ่านการทำงานบ้านด้วยนะคะ การเล่นบทบาทสมมุติจะได้ไปเร็วกว่านี้

[พ่อน้องฟ้า]

วันที่ 29 มิ.ย. ที่ผ่านมา ได้ร่วมฟังอาจารย์
ทำให้ผมกับแฟนคุยกันว่า สิ่งที่เราทำให้น้องฟ้า “มันยังน้อยไป” เหมือนเพลง (ฟังแล้ว น้ำตาจะไหล)
ซึ่งจริงๆแล้ว เรายังสามารถทำให้ลูก ได้มากกว่านี้อีก
สิ่งหนึ่งที่ต้องไปกรุงเทพ เพราะ เผลอแป๊บเดี๋ยวครบ 1 ปี แล้ว ที่เราไปครั้งก่อน (มิ.ย.55 เรื่อง อารมณ์)
จึงควรไปเติมพลังบ้าง และผมกับแฟน ก็ได้พลังกลับมาสมใจ ทำงานเข้มข้นกันอีกครั้ง

[พ่อน้องฟ้า]

วันนั้น น้องฟ้า พี่ชาย และยายไปด้วย ให้น้าสาวของเธอมารับทั้ง 3 คนไปพักด้วยคืนวันศุกร์ก่อนวันอบรม
ระหว่างรอน้าตอน 2 ทุ่ม น้องฟ้าเล่นกับพ่อในรถสนุกสนาน มารู้ตัวว่าจะไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ตอนจะขึ้นแท็กซี่

น้องฟ้าก้าวขาข้างหนึ่งขึ้นรถ แล้วหันมามองหน้าเรา เห็นพ่อแม่ไม่ขึ้นรถด้วย น้องฟ้าก็ไม่ยอมขึ้นเอาขาลง
แล้วชี้ที่ตัวรถ บอกพ่อด้วยความไม่มั่นคงว่า “โชพู” (สีชมพู) น้องฟ้าไม่ยอมขึ้นอยู่ 3-4 รอบ สักครู่ ก็ขึ้นรถ
แบบฝืนใจหรือแกมถูกสั่งให้ขึ้น แต่ก็ไม่โวยวายอะไรมาก น้องฟ้านั่งที่ตักยาย

ตอนรถวิ่งออกไป พ่อกับแม่ยืนบ๊ายบาย น้องฟ้ายกมือตอบ มองหน้าเราผ่านกระจก จนรถวิ่งออกไป
เธอมองเราด้วยแววตาที่ผมเองก็น้ำตาคลอ ส่วนแม่น้องฟ้าน้ำตาไหลเลย
มันเป็นแววตาที่ มีคำถามอยู่ในนั้น (วิตก พลัดพราก สงสัย) น้องฟ้าไม่ร้องไห้ (วันนั้นเธอเพิ่งไข้ลด ยังต้องกินยาอยู่)

ผมกับแฟน กังวลเรื่องความกลัวของลูกที่ต้องขึ้น แท็กซี่ มีคนแปลกหน้าบนรถ ต้องไปขึ้นคอนโดฯ
และต้องไปนอนที่ไม่คุ้นเคย ตอนเช้า มีเพื่อนชายของน้าเอารถมารับไปเที่ยวเขาดิน สวนน้ำเดอมอล์
ไปบิ๊กซี แล้วกลับมาเจอกันตอน 5 โมงเย็น ที่ธนบุรี2

น้องฟ้า สื่อสารในระดับเบื้องต้นได้ คุยกับเรารู้เรื่อง เราห่วงเรื่องอารมณ์ บอกให้ยายช่วยสังเกตหน้าลูก และช่วยให้ความเข้าใจแก่เขา ให้ความมั่นคงกับเขา ซึ่งยายก็รายงานว่า น้องฟ้ามีเศร้าตอนกลางคืน
นอนหลับยาก (ปกติหลับเร็ว) แต่ตอนเช้าก็เดินไปขึ้นรถเองเลยไม่มีหงุดหงิด ไปเที่ยวก็สนุกดีแต่ไม่ถึงกับ ดี๊ด๊า เหมือนตอนอยู่กับพ่อแม่

น้องฟ้ากลับมาเจอพ่อ ตอน 5 โมงเย็น ที่ธนบุรี2 (มีนัดเจอ ครูปัท ครั้งแรก ตอน 6 โมงเย็น)
ผมเดินไปรับน้องฟ้าที่ประตูรถของน้าที่มาส่ง น้องฟ้าลงมาแล้วชี้บอกพ่อ จะขึ้นรถพ่อทันที
พอน้องฟ้าขึ้นรถพ่อ ผมก็ขึ้นไปทั้งกอดทั้งหอม ทำงานอารมณ์สักครู่ ชมน้องฟ้าเก่ง น้องฟ้าบอก “กลับบ้าน”
ผมบอก “ได้ ๆ เดี๋ยวหาครูเสร็จ แล้วกลับบ้าน” น้องฟ้ายังงอแงอยู่ อยากออกไปไวๆ

แม่น้องฟ้ามาช่วยทำงานอารมณ์ จนน้องฟ้าลงจากรถ(30 นาที) เข้าไปในธนบุรี2
เดินสำรวจห้องต่างๆ เล่นรอเวลานัด(30 นาที) น้องฟ้าเริ่มหงุดหงิด เราก็ทำงานอารมณ์เรื่อยๆ
จนถึงเวลาเจอครูปัท น้องฟ้าก็ไม่ยอมเข้าห้อง (ตอนรอ เข้าไปได้) และโวยวาย ร้องไห้เหมือนเมื่อก่อน

แต่ก็ไม่วิ่งออกมา ยังอยู่กับพ่อที่หน้าห้องครูปัท พ่อทำงานอารมณ์ต่อ คุยโต้ตอบกับฟ้า หลายประโยค
พ่อ / “ที่ร้องเนี่ย........ ฟ้าไม่ชอบ หรือ ฟ้ากลัว”
ฟ้า / “ไม่ชอบ”
พ่อ / “ไม่ชอบครู(ชี้ครูปัท)... หรือไม่ชอบห้อง (ชี้ไปในห้อง)”
ฟ้า / ชี้ครูปัท “ไม่ชอบ”
พ่อ / “อ๋อไม่ชอบครูปัท ……. ครูปัทไป......ไปเลยนะ.....ฟ้าไม่ชอบ” (น้องฟ้ายังร้องไห้อยู่)
พ่อ / “แล้วจะให้ครูปัท ออกไป หรือ นั่งตรงนี้”
ฟ้า / “ไป” ชี้
ครูปัท / (จำไม่ได้ว่าครูพูดอะไร) แต่ครูก็ถอยห่างออกไป
พ่อ / “เฮ้.. ครูปัท ไปแล้ว...... ตอนนี้ ดี หรือ กลัว”
ฟ้า / “กลัว” (นึกว่าจะตอบว่าดี)
พ่อ / “กลัวตรงไหน (ชี้ไปรอบ ๆ ห้อง) ”
ฟ้า / “กลัว” (ชี้ไปที่เด็กตัวอ้วนๆ ดำๆ คนนึง ที่นังในห้องอีกคน)
ครูปัท ก็พยายามสื่อสารกับน้องฟ้า แต่ดูเหมือนน้องฟ้าจะไม่ไหว
(พ่อเห็นน้าสาวกับเพื่อนเดินเข้ามาในห้องฝึก เดาว่า น้องฟ้ากลัวต้องไปเหมือนเมื่อวาน ไม่ยอมอยู่ในห้อง)
ฟ้า / “ออกไป......” (ร้องไหเสียงดัง)
พ่อ / “อ๋อ...อยากออกไป.........ได้ๆๆ.......แล้วจะไปตรงนี้ หรือไปนอกห้อง (ชี้บอก) ”
ฟ้า / “ออกไป......นอกห้อง” (ร้องไหเสียงดัง)
พ่อ / “ได้ๆ ...ออกไป.....นอกห้อง...ได้ๆๆ.......แล้วจะนั่งตรงไหนล่ะ ”
ฟ้า / ดึงมือพ่อไป......(ร้องไห้เสียงเบาลงมาก) “นั่ง....ตรงนี้”
พ่อ / “ได้ๆ ..............แล้วจะนั่งเก้าอี้ หรือ จะนั่งพื้น ”
ฟ้า / ดึงมือพ่อนั่งลง...... “นั่ง....กออี้” (หยุดร้องไห้)
ฯลฯ ยังคุยกันเรื่อยๆ


เห็นศักยภาพของลูกที่มีอยู่ แต่ยังถูกปิดกั้นด้วยข้อบกพร่องของเธอ ซึ่งต้องได้รับการแก้ไข

เข้าใจลูก ที่เหน็ดเหนื่อย ทั้งกายและใจ กับการมาครั้งแรกของน้องฟ้าที่ห้องครูปัท จึงดูวุ่นวายจัง

นอกห้องครูปัท น้องฟ้าบอกพ่อให้พาไปอึ ที่ห้องน้ำ ขอพ่ออยากนั่งในห้องคลินิกเด็ก
ชี้ให้พ่อดูเด็กที่พันผ้าพันแผนที่แขน และจับแขนตัวเอง

การมากรุงเทพฯของน้องฟ้า ครั้งแรกในรอบ 2 ปี คราวนี้ มันเป็นบททดสอบอีกครั้งของน้องฟ้า
ทำให้เราต้องกลับไปทำงานกันต่อ

[กิ่งแก้ว]

ความอ่อนไหว ไวความรู้สึกของผู้ปกครองนั้น มีประโยชน์ คือช่วยให้ผู้ปกครองอ่านอารมณ์ของลูกได้ดี แม้ว่าการแสดงออกของลูกจะไม่ชัดเจน

แต่ในความไวความรู้สึกนั้น ก็มักจะนำพาความวิตกกังวลมาให้ผู้ปกครองได้ง่ายเช่นกัน

และต้องไม่ลืมว่าเมื่อลูกเปิดรับโลกภายนอกแล้ว เด็กที่ไวความรู้สึกก็จะ "ดักจับ" ความตึงเครียด ความก้งวล ละล้าละลังของผู้ปกครองได้เช่นกัน ถึงแม้ว่าผู้ปกครองจะฝืนขนาดไหน ภาษากายจะยังคงออกให้เด็กรับรู้ได้

จะดีกว่ามั้ยถ้าจะเห็นเป็นเรื่องธรรมดา

คนไม่เคยเดินทางไกล ย่อมเหนื่อย แปลกที่ ไม่คุ้นชิน..... เป็นธรรมดา

เมื่อต้องอยู่กับคนที่ไม่คุ้นเคย ก็อาจขลุกขลัก....เป็นธรรมดา

เมื่อต้องนั่งรถไปกับคนแปลกหน้า ย่อมรู้สึกไม่ปลอดภัย....เป็นธรรมดา

เมื่อรู้สึกไม่ปลอดภัย ก็มองหาพ่อแม่....เป็นธรรมดา

เมื่อเห็นว่าธรรมดา ก็รู้ว่าเด็กต้องการการปลอบโยน ก็ปลอบไป

ได้ผลมั่ง ไม่ได้ผลมั่ง...... ก็เป็นเรื่องธรรมดา

แถมท้าย หากมีเวลาอยากให้น้องฟ้าได้พบครูหยกสักครั้งสองครั้ง เพื่อประเมินเรื่อง SI เขาหน่อย รู้สึกว่าเขาติดอยู่ตรงนี้อยู่พักหนึ่งแล้วค่ะ